ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

(Μρ. 1, 1-8)

Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ οἰκήτορας τῆς ἐρήμου, ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, ἀπετέλεσε Ἀπόστολο πρὸ τῶν Ἀποστόλων. Ἕνας τόσο μεγάλος Βασιλέας, ὅπως ὁ Χριστός, τοιοῦτον στρατιώτη ἔπρεπε νὰ ἔχει καὶ ἕνα τόσο μεγάλο Προφήτη ὁ μέγιστος Ἀρχιερέας. Ἂς κατανοήσουμε ὁποῖο καὶ πόσο μεγάλο μυστήριο ἔχουμε ἐνώπιόν μας: ἐπειδὴ ἦταν ἀνάρμοστο, ἐνῶ παρευρίσκεται ὁ νυμφαγωγός, νὰ ἀπουσιάζει ὁ νυμφίος, καὶ ἐνῶ ἡ φωνὴ ἀναβοᾶ, νὰ μὴν ἀκούεται ὁ Λόγος, ὁ Θεὸς οἰκονόμησε τὰ πράγματα κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπο: 

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(Μθ. 1, 1-25)

Με­τὰ τὴν πα­ρα­κο­ὴ τῶν πρω­το­πλά­στων, ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­χα­σε τὸν Θε­ό, βγῆ­κε ἀ­πὸ τὸν Πα­ρά­δει­σο καὶ ὑπήχθη στὴ φθο­ρὰ καὶ τὴν ἁ­μαρ­τί­α. Ὁ εὔ­σπλα­χνος, ὅ­μως, Θε­ὸς πο­τὲ δὲν ἐγ­κα­τέ­λει­ψε τὸ πλά­σμα του, ἀλ­λὰ προ­σπά­θη­σε ποι­κι­λο­τρό­πως νὰ τὸ ἐ­πα­να­φέ­ρει κον­τά του: τοῦ ἔ­δω­σε τοὺς Προ­φῆ­τες, τὸν Νό­μο, τὸν παι­δα­γώ­γη­σε, τὸν εὐ­ερ­γέ­τη­σε, τὸν ἀ­πεί­λη­σε, τὸν τι­μώ­ρη­σε, καὶ ἐν τέ­λει, ὅ­ταν ἦλ­θε τὸ πλή­ρω­μα τοῦ χρό­νου, ἔ­στει­λε τὸν Υἱ­ό του γιὰ νὰ ἀ­να­ζη­τή­σει καὶ νὰ σώ­σει τὸ «ἀ­πο­λω­λός», δηλαδὴ τὸν ἀ­πο­στά­τη ἄν­θρω­πο...

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ)

(Λκ. 14, 16-24)

Στὸ σημερινὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀ­κού­σα­με τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ με­γά­λου δεί­πνου. Σύμφωνα μὲ αὐτή, ἕ­νας ἄν­θρω­πος ἑ­τοί­μα­σε μέ­γα δεῖ­πνο, στὸ ὁποῖο κάλεσε πολλούς. Ὅταν ὅλα εἶχαν ἑτοιμαστεῖ, ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ εἰδοποιήσει τοὺς προσκεκλημένους, οἱ ὁποῖοι ὅμως, χρησιμοποιῶντας διάφορες δικαιολογίες, ἀρνήθηκαν νὰ παραστοῦν. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ὀργίστηκε γιὰ τὴν κα­τα­φρό­νη­ση τῆς πρό­σκλη­σης καὶ ἔστειλε ἐκ νέ­ου τὸν δοῦ­λο του νὰ προ­σκα­λέ­σει αὐτὴ τὴ φορὰ τοὺς καταφρονημένους καὶ πε­ρι­θω­ρι­ακούς, οἱ ὁ­ποῖ­οι καὶ ἀ­πο­δέ­χθη­καν τὴν κλήση γιὰ τὸ δεῖ­πνο. Ἐπειδὴ ὅμως ἀπέμειναν θέσεις κενές, ὁ οἰκοδεσπότης ἔστειλε ξα­νὰ τὸν δοῦ­λο του, ὥστε νὰ φέρει καὶ ἄλλους, ἀναγκάζοντάς τους, γιὰ νὰ πληρωθοῦν οἱ θέσεις στὸ μεγάλο δεῖπνο. Ἡ πα­ρα­βο­λὴ τε­λει­ώ­νει μὲ τὴ δι­α­βε­βαί­ω­ση τοῦ οἰ­κο­δε­σπό­τη ὅ­τι κα­νέ­νας ἀ­πὸ αὐ­τοὺς ποὺ ἀρ­νή­θη­καν τὴν πρό­σκλη­σή του δὲν ἐπρόκειτο νὰ γευ­τεῖ τὸ δεῖ­πνο του.

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 13, 10-17)

Στὴν καθημερινή μας ζωὴ καὶ στὶς μεταξύ μας σχέσεις στενοχωριόμαστε ἂν συμβεῖ νὰ μὴν μᾶς ἀναγνωρίσουν κάτι καλὸ ποὺ ἐνδεχομένως κάναμε καὶ νὰ μὴν μᾶς δείξουν τὴν ἀνάλογη εὐγνωμοσύνη. Εἴτε γονεῖς εἴμαστε καὶ τὰ παιδιά μας ἔδειξαν ἀγνωμοσύνη, εἴτε φίλοι εἴμαστε καὶ ὁ εὐεργετηθεὶς δὲν ἀναγνωρίσει τὴν εὐεργεσία, πληγωνόμαστε βαθειά. Καὶ μάλιστα καμιὰ φορὰ αὐτὸ τὸ παράπονο μᾶς συνοδεύει σὲ ὅλη μας τὴ ζωή, ἀκόμα καὶ μέχρι τὸν τάφο...

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 18, 35-43)

Ἐνῶ ὁ Χριστὸς πορευόταν πρὸς τὴν Ἱεριχώ, ἀκολουθούμενος ἀπὸ πλῆθος ἀνθρώπων, ἕνας τυφλός, ὁ ὁποῖος καθόταν καὶ ζητιάνευε, κραύγασε πρὸς αὐτόν: «Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με». Κάποιοι ἀπὸ τὸ πλῆθος, ἐνοχλούμενοι ἴσως ἀπὸ τὶς φωνὲς τοῦ τυφλοῦ, οἱ ὁποῖες προφανῶς τοὺς ἐμπόδιζαν ἀπὸ τοῦ νὰ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου, προσπαθοῦσαν νὰ τὸν κάνουν νὰ σιωπήσει. Ὁ τυφλός, ὅμως, συνέχισε νὰ φωνάζει, ζητῶντας τὸ θεῖο ἔλεος. «Τί θέλεις νὰ κάνω γιὰ σένα;», τὸν ρώτησε τότε ὁ Χριστός. «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω»˙ θέλω νὰ ἀποκτήσω τὸ φῶς μου, τοῦ ἀπαντᾶ ὁ τυφλός. Καὶ ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, βλέποντας τὴν ἰσχυρὴ πίστη του, τὸν θεραπεύει ἀπὸ τὴν τυφλότητά του...

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 18, 18-27)

Στὴ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ δι­ή­γη­ση, ὁ ἄρ­χον­τας τῆς συ­να­γω­γῆς ποὺ ἦλ­θε «πει­ρά­ζων» τὸν Χρι­στό, βίωνε ἕ­να βα­σα­νι­στι­κὸ πρό­βλη­μα. Ἀ­να­ζη­τοῦ­σε τὴν αἰ­ώ­νι­α ζω­ή, χω­ρὶς νὰ βρί­σκει ἱ­κα­νο­ποί­η­ση στοὺς βα­θεῖς του πό­θους. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ρώ­τη­σε τὸν Χρι­στό: «δι­δά­σκα­λε ἀ­γα­θέ, τί ποι­ή­σας ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σω;»...

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 12, 16-21)

Σή­με­ρα στὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα γιὰ ἀ­κό­μη μί­α φο­ρὰ πρω­τα­γω­νι­στὴς εἶ­ναι ἕ­νας πλού­σι­ος, ἀλ­λὰ δυ­στυ­χῶς ἄ­φρων. Ὁ Χρι­στός, ἀ­φορ­μώ­με­νος ἀ­πὸ μί­α δι­α­μά­χη δύ­ο ἀ­δελ­φῶν γιὰ κλη­ρο­νο­μι­κὰ θέματα ἀ­να­πτύσ­σει τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ ἄ­φρο­να πλού­σι­ου, γιὰ νὰ κα­τα­δι­κά­σει καὶ νὰ προ­φυ­λά­ξει τοὺς ἀν­θρώ­πους ἀ­πὸ τὸ με­γά­λο κα­κὸ τῆς φι­λαρ­γυ­ρί­ας, καὶ συγ­κε­κρι­μέ­να τὴν πλε­ο­νε­ξί­α, ποὺ κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο εἶ­ναι «ρί­ζα πάν­των τῶν κα­κῶν» (Α΄ Τιμ. 6, 10)....

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 10, 25-37)

Ὁ Κύ­ρι­ος, στὴ ση­με­ρι­νὴ πα­ρα­βο­λή, κά­νει κά­τι πρω­το­πο­ρι­α­κὸ γιὰ τὴν ἔν­νοι­α τοῦ πλη­σί­ον. Ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­νει τὴν ἔν­νοι­α αὐ­τὴ ἀ­πὸ τὰ στε­νὰ ὅ­ρι­α καὶ πλαί­σι­α, γε­ω­γρα­φι­κά, φυ­λε­τι­κά, θρη­σκευ­τι­κά. Ὁ Χρι­στὸς το­νί­ζει ὅ­τι δὲν ὑ­πάρ­χουν ὅ­ρι­α στὸ χρέ­ος τῆς ἀ­γά­πης. Πλη­σί­ον εἶ­ναι ὁ κά­θε ἄν­θρω­πος ποὺ βρί­σκε­ται σὲ ἀ­νάγ­κη, ἀ­δι­α­κρί­τως ἔ­θνους, φυ­λῆς, θρη­σκευ­τι­κοῦ πι­στεύ­ω, κοι­νω­νι­κῆς τά­ξε­ως, ἢ εὐ­θύ­νης γιὰ τὴν κα­τά­στα­σή του. Ἐ­κεῖ­νο ποὺ βα­ρύ­νει εἶ­ναι ὁ ἴ­διος ὁ ἄν­θρω­πος ὡς εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ. Καὶ τὸ οὐ­σι­α­στι­κὸ πρό­βλη­μα δὲν εἶ­ναι ποιὸς εἶ­ναι ὁ πλη­σί­ον, ἀλ­λὰ τὸ πῶς θὰ γι­νό­μα­στε ἐ­μεῖς πλη­σί­ον σὲ κά­θε ἄν­θρω­πο ποὺ χρει­ά­ζε­ται βο­ή­θει­α...

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 16, 19-31)

Μὲ τὴ δι­ή­γη­ση τοῦ Πλού­σι­ου καὶ τοῦ φτω­χοῦ Λά­ζα­ρου, ὁ Χρι­στὸς θέ­λει νὰ με­τα­φέ­ρει τὸ κυ­ρι­ό­τε­ρο μή­νυ­μα ποὺ χα­ρα­κτη­ρί­ζει καὶ ὑ­πο­γραμ­μί­ζει ὅ­λη τὴ δι­δα­σκα­λί­α του, δηλαδὴ τὴν ἀ­γά­πη καὶ συγ­κε­κρι­μέ­να τὴν εὐ­σπλα­χνί­α πρὸς τὸν πλη­σί­ον. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ δι­α­χρο­νι­κὸ μή­νυ­μα ποὺ φα­νέ­ρω­σε ὁ Θε­ὸς στὸ πέ­ρα­σμα τῶν αἰ­ώ­νων δι­ὰ τῶν δι­καί­ων καὶ τῶν προ­φη­τῶν. Ὁ προ­φυ­τά­ναξ Δαυ­ίδ, ἐμ­πνευ­σμέ­νος ἀ­πὸ τὸ Ἅ­γι­ον Πνεῦ­μα, ἐ­πα­νει­λημ­μέ­νως ἀναφερόταν στὴ ση­μα­σί­α τῆς εὐ­σπλα­χνί­ας: «Μα­κά­ρι­ος ὁ συ­νι­ῶν ἐ­πὶ πτω­χὸν καὶ πέ­νη­τα, ἐν ἡ­μέ­ρᾳ πο­νη­ρᾷ ρύ­σε­ται αὐ­τὸν ὁ Κύ­ρι­ος» (Ψλμ. 40,1), ἔγραφε, «Δί­και­ος ἀ­νὴρ ὁ ἐ­λε­ῶν ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν» (Δο­ξα­στι­κὸ Αἴνων, Ε΄ Κυρ. Νη­στει­ῶν˙ Ψλμ. 36, 26)...

[Διαβάστε περισσότερα...]

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 8, 41-56)

Ἡ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στια­νοῦ εἶ­ναι συ­νύ­παρ­ξη μὲ τὸν Χρι­στό. Εἶ­ναι συμ­πό­ρευ­ση μὲ τὸν Χρι­στό. Εἶ­ναι ἡ συ­νει­δη­τὴ τή­ρη­ση τοῦ θε­λή­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ. Εἶ­ναι πο­ρεί­α ἀ­νω­φε­ρι­κὴ καὶ ἰ­δι­αί­τε­ρα δύ­σκο­λη. Εἶ­ναι σταυ­ρὸς καὶ κα­θη­με­ρι­νὸς θά­να­τος καὶ μαρ­τύ­ρι­ο ὑ­πὲρ τῆς ἀ­λη­θεί­ας. Εἶ­ναι συμ­πε­ρι­φο­ρὰ ἀ­συ­νή­θι­στη, ἀλ­λὰ καὶ πα­ρά­λο­γη γιὰ τὰ δε­δο­μέ­να τῶν ὑπολοίπων ἀνθρώπων. Τε­λι­κά, ἡ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στια­νοῦ δὲν εἶ­ναι ἁ­πλὴ βι­ο­λο­γι­κὴ ἐ­πι­βί­ω­ση, ἀλ­λὰ ὑ­πέρ­βα­σή της, πρᾶγ­μα πα­ρά­δο­ξο. Πα­ρά­δο­ξο, πλὴν ὅ­μως ἀ­λη­θι­νό, κα­τὰ πῶς μαρ­τυ­ρεῖ καὶ ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος: «Χρι­στῷ συ­νε­σταύ­ρω­μαι· ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζῇ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρ­κί, ἐν πί­στει ζῶ τῇ τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­γα­πή­σαν­τός με καὶ πα­ρα­δόν­τος ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ».

[Διαβάστε περισσότερα...]