Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Αγαπητέ π. Γεώργιε,
Η σημερινή μέρα σηματοδοτεί για σένα την διά του Αγίου και τελεταρχικού Πνεύματος αλλοίωση της ασθενούς ανθρώπινης φύσης σε υπηρέτη και ιερουργό μυστηρίων, που ούτε οι Αγγελικές Δυνάμεις δεν μπορούν να αγγίξουν, καθώς, όπως είπαμε και πριν λίγο, μπροστά στην Αγία Τράπεζα, «τὸ γὰρ διακονεῖν σοι μέγα καὶ φοβερὸν καὶ αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις δυνάμεσιν. «Αὔτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου», διότι ούτε η διανοητική δύναμη, ούτε οι ανθρώπινες γνώσεις, ούτε τα ακαδημαϊκά πτυχία, και πολλώ μάλλον, ούτε τα πλούτη και η ανθρώπινη δόξα μπορούν έστω και κατ’ ελάχιστον να συνεργήσουν σε τέτοια αλλοίωση. Ακόμα και η ανθρώπινη αρετή είναι αδύναμη να επιτελέσει από μόνη της τέτοια αλλοίωση. Το ότι ο υποψήφιος για αυτή τη μεγάλη αλλοίωση δεν μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, συνάγεται και από το ότι ακόμα και «οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι παρακύψαι ἐπιθυμοῦσι, καί θεάσασθαι αὐτοψεί τό πρόσωπον τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, καί ἀπολαῦσαι τῆς θείας καί ἱερᾶς Λειτουργίας». Αυτό δεν το λένε τα ιερά κείμενα για να υποτιμήσουν τους Αγγέλους, αλλά για να αναδείξουν πώς πρέπει να είναι ο άνθρωπος που θα τολμήσει να εισέλθει στο ενδότερον του καταπετάσματος. Όπως μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος «Διό χρή τον ιερωμένον, ώσπερ εν αυτοίς εστώτα τοίς ουρανοίς, μεταξύ των δυνάμεων εκείνων, ούτως είναι καθαρόν». Αφού θα στέκεσαι μεταξύ των Αγγέλων, απαιτείται και η ισοβάθμιος καθαρότητα. Ποιος λοιπόν θα μπορούσε να τολμήσει, έστω και να σκεφθεί, να επιχειρήσει τέτοιο εγχείρημα. Και όμως! Η άπειρος ευσπλαχνία του Θεού συγκαταβαίνει μυστηριωδώς και καταδέχεται ημείς οι αμαρτωλοί και ανάξιοι άνθρωποι να υφιστάμεθα τοιαύτην αλλοίωση, ώστε να υπηρετούμε τα άχραντα μυστήρια. Το ένα μυστήριο (της ιερωσύνης) στην υπηρεσία των άλλων μυστηρίων και τελικά όλα τα μυστήρια στην υπηρεσία του μεγαλύτερου μυστηρίου, της ένωσης Θεού και ανθρώπου, το «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον».
Συνέπεσε, η σημερινή χειροτονία με τη σημερινή εορτή του Αγίου και Θεόπτη Προφήτου Μωυσέως. Η κλήση του Προφήτου Μωυσέως στο να διακονήσει στο σχέδιο του Θεού για την απελευθέρωση του λαού Του από τον ζυγό του Φαραώ, μπορεί να διδάξει πολλά σε αυτούς που καλούνται να υπηρετήσουν σήμερα τη σωτηρία του νέου Ισραήλ, δηλαδή των πιστών της Εκκλησίας του Θεού και της κατίσχυσής τους στην πάλη «πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». Ο Θεόπτης Μωυσής δεν κλήθηκε τυχαία. Όπως όλες οι μεγάλες κλήσεις
του Θεού (στον Αβραάμ, στον Νώε, στον Ιακώβ) προϋπέθεταν μια εκ μέρους του ανθρώπου έμπρακτη απόδειξη της πίστεώς του. Ο Απ. Παύλος μας γράφει για τον Μωυσή: «πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν· μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν». Αρνήθηκε τις απολαύσεις του παλατιού του Φαραώ και επέλεξε να συγκακουχηθεί με τον λαό του, προκρίνοντας τον ονειδισμό του Χριστού από τον τίτλο του πρίγκηπα της Αιγύπτου. Η πράξη αυτή τον οδηγεί στην θεοπτία στη φλεγόμενη βάτο. Από τον καιρό των Αποστόλων και πάλι ο Απ. Παύλος προειδοποίησε ότι «Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι». Η ρήση αυτή επαληθεύτηκε και επαληθεύεται σε όλες τις εποχές. Στην εποχή μας, το ιερατικό σχήμα, ευτυχώς ακόμα, απολαμβάνει σεβασμού από μια μεγάλη μερίδα του λαού του Θεού. Παράλληλα όμως από ένα άλλο μεγάλο μέρος της κοινωνίας δέχεται περιφρόνηση, ονειδισμούς και ύβρεις. Αυτοί οι ονειδισμοί δεν πρέπει να μας πτοούν, δεδομένου φυσικά ότι δεν έχουν πραγματικό έρεισμα που να οφείλεται στη μεμπτή διαγωγή των ιερέων. Διότι αν «Ὃς σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης», πόσω μάλλον, αν ένας λειτουργός του Θεού σκανδαλίζει δικαιολογημένα ολόκληρο ποίμνιο, πόση ευθύνη και καταδίκη θα αντιμετωπίσει από τον δικαιοκρίτη Θεό; Δεν μιλούμε για αυτό το όνειδος, αλλά για τον ονειδισμό του Χριστού. Τον ονειδισμό που ο διάβολος και ο κόσμος επιφυλάττει για τους ιερείς που όντως προτιμούν να συγκακουχούνται με τον λαό του Θεού, αρνούμενοι τις πρόσκαιρες απολαύσεις της αμαρτίας και καθοδηγούν τουτοιοτρόπως τους πιστούς χριστιανούς ώστε να αποβλέπουν εις την μέλλουσαν μισθαποδοσίαν. Αυτοί οι ιερείς που εμπνέουν τους πιστούς να μπουν και να μείνουν στη σωστική κιβωτό της εκκλησίας, παρόλες τις περί του αντιθέτου γνώμες και συμβουλές των κάθε λογής επιστημόνων, ειδημόνων, αρχόντων, φιλοσόφων και εν γένει εκπροσώπων του κόσμου τούτου.
Πώς όμως ο Θεόπτης Μωύσης καθοδηγούσε τον ομολογουμένως δύσκολο λαό του Ισραήλ; Όποτε χρειαζόταν να αποφασίσει πώς να ενεργήσει σε κάποια περίπτωση, εισήρχετο στη σκηνή του Μαρτυρίου: «ὡς δ᾿ ἂν εἰσῆλθε Μωυσῆς εἰς τὴν σκηνήν, κατέβαινεν ὁ στῦλος τῆς νεφέλης, καὶ ἵστατο ἐπὶ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς, καὶ ἐλάλει Μωυσῇ·… καὶ ἑώρα πᾶς ὁ λαὸς τὸν στῦλον τῆς νεφέλης ἑστῶτα ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς,… καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὡς εἴ τις λαλήσει πρὸς τὸν ἑαυτοῦ φίλον». Ο Θεός συγκατέβαινε και λαλούσε πρόσωπο προς πρόσωπο στον Μωυσή, δίνοντάς του σαφείς και λεπτομερείς οδηγίες για το πώς θα ενεργούσε. Μπορεί σήμερα να μην έχουμε παρόμοια δυνατότητα, αλλά αυτό που πρέπει να υποδείξουμε είναι η στάση του Μωυσή, να ζητεί οδηγίες από τον Θεό για οτιδήποτε απαιτούσαν οι περιστάσεις της στιγμής. Η έγνοια του Μωυσή ήταν η υπακοή στα εντάλματα του Θεού: «ὅσα συνέταξε Κύριος τῷ Μωυσῇ, οὕτως ἐποίησαν οἱ υἱοὶ ᾿Ισραὴλ… καὶ εἶδε Μωυσῆς πάντα τὰ ἔργα, καὶ ἦσαν πεποιηκότες αὐτὰ ὃν τρόπον συνέταξε Κύριος τῷ Μωυσῇ, οὕτως ἐποίησαν αὐτά· καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Μωυσῆς». Σήμερα δεν έχουμε τη σκηνή του Μαρτυρίου, ούτε τη φωτεινή νεφέλη, αλλά υπό μία άποψη έχουμε πολύ περισσότερα. Οι ιερείς έχουν την Αγία Γραφή, όπου εκτίθεται πλήρως ο λόγος και το θέλημα του Θεού. Έχουμε την ιερά παράδοση των Αγίων Πατέρων ημών, όπου ερμηνεύεται και βιώνεται εμπράκτως η Αγία Γραφή. Και τέλος έχουμε τον ίδιο τον Χριστό μας πάνω στην Αγία Τράπεζα. Σε λίγο σύμφωνα με την τάξη της χειροτονίας «Προσέρχεται ὁ χειροτονηθείς, καὶ ἐπιδίδωσιν αὐτῷ ὁ Ἀρχιερεὺς τὸν ἅγιον Ἄρτον, λέγων οὕτω
«Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην, καὶ φύλαξον αὐτήν, ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’ αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν».
Αυτό που σήμερα θα λάβεις , π. Γεώργιε δεν είναι ούτε μια μέθοδος, ούτε μια συμβουλή, ούτε κάποιοι κανόνες συμπεριφοράς που πρέπει να ακολουθείς. Θα λάβεις την μόνην παρακαταθήκην που έχει η Εκκλησία εδώ και 2 χιλιάδες χρόνια, αυτόν τούτον τον Χριστόν. Καλείσαι πάτερ να τον λάβεις, να τον υπηρετήσεις, να τον μιμηθείς και να τον ομολογήσεις έναντι των ανθρώπων. Αυτό που λαμβάνεις θα ζητηθεί ακέραιο και απαράλλακτο όπως σου δίνεται, εν τη Δευτέρα παρουσία. Μέγιστη ευθύνη έχεις να ακολουθήσεις, χωρίς να αλλοιώσεις «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» και να διδάξεις ούτω τους ανθρώπους, όπως ο Θεόπτης Μωυσής, τα εντάλματα Του, διότι ο Χριστός κρύβεται μέσα στις εντολές Του, σύμφωνα με τον Άγιο Μάρκο τον ασκητή. Όποιος τις αλλοιώνει, παραδίδει ένα άλλο Χριστό στους ανθρώπους. Και αυτός «ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».
Π. Γεώργιε,
Ο Θεός σε ευλόγησε να ανήκεις σε μια ιερατική οικογένεια, η οποία σήμερα αγάλλεται βλέποντάς σε να εντάσσεσαι στην τάξη των ιερέων. Έχεις όλες τις προϋποθέσεις, αν επιδείξεις πνεύμα μαθητείας, να μαθαίνεις τι εστί το θέλημα του Κυρίου, στρεφόμενος και στην παράδοση της οικογένειάς σου αλλά και στην ευρύτερη παράδοση της καθ’ ημάς Εκκλησίας. Ο ιερέας δεν καλείται να καινοτομήσει ή να επινοήσει νέες διδασκαλίες, πράγμα πολύ επικίνδυνο, αν δεν ελαύνεται ξεκάθαρα από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η σύγχρονη σκηνή του μαρτυρίου και η φωτεινή νεφέλη είναι η Εκκλησία μας, η παράδοση των Αγίων μας και το μόνο που χρειάζεσαι είναι αυτό που είχε ο Μωυσής: Η διάθεση να ακολουθήσουμε σε ό,τι χρειαστεί, το αυθεντικό θέλημα του Θεού. Αν το επιζητείς στις σωστές πηγές της πατερικής παράδοσης, θα το βρεις. Και όταν το βρεις, και όταν το βιώσεις, θα μπορέσεις να το παραδώσεις και στα πιστά μέλη της Εκκλησίας. Αυτό περιμένουν όλοι από σένα, και αυτό ευχόμαστε ολόψυχα να επιτύχεις, διά πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, ώστε να συντελείς καθημερινά στη δόξα του Ονόματος του εν Τριάδι Θεού ημών.