Ευλογημένοι εν Χριστώ αδελφοί,
Με τη βοήθεια του Θεού έχουμε περάσει το μέσον του της νηστείας μεγάλου πελάγους. Είναι φυσιολογικό, όσοι αγωνίζονται με ένταση, φιλότιμο και ειλικρίνεια, να αρχίσουν να νιώθουν κάποια κόπωση. Η Αγία μας Εκκλησία, ως καλή μητέρα, διακατέχεται από την έγνοια για τις δυσκολίες και τους εσωτερικούς και εξωτερικούς πειρασμούς που μας εμφανίζονται. Ως Εκκλησία χιλιάδων προ ημών αγίων διατηρεί ζωντανή την εμπειρία της μεγάλης ωφέλειας αυτού του δύσκολου αγώνα, που ως έπαθλο έχει, όχι λαμπρά, πλην επίγεια και φθαρτά βραβεία, αλλά «ἐλπίδι χάριτος, τὰς καρδίας βεβαιούμενοι, βρωθήσεται ἡμῖν ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ ἱερᾷ καὶ φωτοφόρῳ νυκτὶ τῆς ἐγέρσεως, σκότους λύον τὴν ἀγνωσίαν, ἐν τῷ φωτὶ τῆς αὐτοῦ Ἀναστάσεως». Η συνάντηση και η ένωσή μας με τον Αναστάντα Χριστό και η μετοχή μας στο φως που εκπέμπεται από τον τάφο Του εκείνη τη λαμπρή νύχτα της Ανάστασης, δικαιολογεί και καταξιώνει κάθε δυσκολία και στέρηση που έχει αυτός ο αγώνας. Μας λέει ο Απόστολος Παύλος: «σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» διότι «ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ». Η νόμιμος άθληση των χριστιανών δεν περιέχει εκπτώσεις και υποχωρήσεις, που απλώς φοβούνται να αναμετρηθούν με την οδύνη που προκαλείται στον παλαιό και εμπαθή ημών άνθρωπο, όταν του αποκόπτουμε τας αφορμάς των παθών του. Μόλις την προηγούμενη Κυριακή ακούσαμε τον ίδιο τον Κύριό μας:
«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν·».
Λόγια ξεκάθαρα, χωρίς τις συμπονετικές υπεκφυγές και τις ερμηνευτικές ωραιολογίες των σύγχρονων σοφών θεολόγων. Γι’ αυτό και η μητέρα Εκκλησία, που έχει εμπειρικά δεδοκιμασμένα όσα δύσκολα, αλλά καθόλα αναγκαία μας καλεί να πράξουμε, ήδη από το προηγούμενο Σάββατο διά του Αποστόλου Παύλου, μας διδάσκει και μας προετοιμάζει «ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν. ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ. ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται· καὶ ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ». Μας το λέγει σαφώς, «ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ»: αν δειλιάσουμε και οπισθοχωρήσουμε, δεν θα αναπαυτεί σε μας η χάρις και η ευλογία του Θεού». Η εμπειρία των Αγίων διδάσκει ότι ο διάβολος, αν δεν μπορεί να αποτρέψει εξ υπαρχής ένα θεάρεστο έργο, τότε με υπομονή προσπαθεί να διαβρώσει σιγά σιγά το φρόνημα των αγωνιζομένων, εκμεταλλευόμενος τη ρουτίνα, την κούραση, την καθημερινή επανάληψη που δεν «φαίνεται» να φέρνει κάποια αλλαγή. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας, γνωρίζοντας τον κίνδυνο αυτό, φροντίζει μέσα στη μέση του αγώνα, να μας παρουσιάσει τον Σταυρό του Χριστού, αφενός για να αντλήσουμε δύναμη από την άκτιστη χάρη του και αφετέρου για να μας υπενθυμίσει ότι μόνο «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». Ο σταυρός για τον Χριστό είναι η κορύφωση και το σημάδι της τελειώσεως του έργου Του, τόσο ως τρόπος θυσίας όσο και ως χρονική στιγμή. Μόνο μετά από αυτόν και πάνω σε αυτόν, ειπώθηκε από τα πανάγια χείλη Του το «Τετέλεσται». Είμαστε στη μέση του δρόμου και η Εκκλησία μας παρουσιάζει το τέρμα, διότι πρέπει να γνωρίζουμε πού πάμε, πρέπει να φωτιστούμε για το πώς πάμε και κυρίως να πιστέψουμε ότι υπάρχει αυτός που μπορεί να μας βοηθήσει να πάμε: Αυτός που πρώτος διένυσε αυτό τον δρόμο «ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ·». Στο ίδιο σκεπτικό της εμψύχωσης και της παρακίνησής μας να συνεχίσουμε έως τέλους τον αγώνα της αγίας αυτής περιόδου ακούσαμε και το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Μας παρακαλεί ο Απόστολος:
«Ἐπιθυμοῦμεν δὲ ἕκαστον ὑμῶν τὴν αὐτὴν ἐνδείκνυσθαι σπουδὴν πρὸς τὴν πληροφορίαν τῆς ἐλπίδος ἄχρι τέλους, ἵνα μὴ νωθροὶ γένησθε, μιμηταὶ δὲ τῶν διὰ πίστεως καὶ μακροθυμίας κληρονομούντων τὰς ἐπαγγελίας.».
Βλέπουμε τη συνεχή αγωνία της Εκκλησίας και τη διαρκή παρακίνησή μας στο να τελειώσουμε αυτόν τον ευλογημένο αγώνα μέχρι τέλους χωρίς να μας καταλάβει η νωθρότητα και η χαλάρωση. Αυτή η υπομονετική και σταθερή εγκαρτέρηση θα καταδείξει τη γνησιότητα της πίστεώς μας για το ποθούμενο τέλος και θα φανερώσει σε όλους αυτό, που και πάλι διακηρύττει ο Απόστολος σήμερα:
«Πεπείσμεθα δὲ περὶ ὑμῶν, ἀγαπητοί, τὰ κρείττονα καὶ ἐχόμενα σωτηρίας, εἰ καὶ οὕτω λαλοῦμεν. οὐ γὰρ ἄδικος ὁ Θεὸς ἐπιλαθέσθαι τοῦ ἔργου ὑμῶν καὶ τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης ἧς ἐνεδείξασθε εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ».
Δεν είναι άδικος ο Θεός για να ξεχάσει όλο τον κόπο και την αγάπη που δείξαμε για αυτόν, μένοντας σταθεροί στον αγώνα μας μέχρι τέλους.
Αγαπητέ π. Αντρέα,
Όσα είπαμε μέχρι τώρα, τα είπαμε εξ αφορμής της περιόδου και του σταδίου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που βρισκόμαστε σήμερα. Αλλά, μπορούμε, με τη φώτιση του Θεού, να εντοπίσουμε πολύ εύστοχες αναλογίες για αυτό που σήμερα αξιώθηκες με τη χάρη του Θεού να αρχίσεις. Ξεκινάς σήμερα ένα νέο στάδιο στη ζωή σου, αναμφισβήτητα το πλέον σημαντικό, εισερχόμενος στον κλήρο της Εκκλησίας του Θεού. Η σπουδή σου και η προθυμία σου είναι αναντίλεκτα θεάρεστη. Για χρόνια προετοίμασες τον εαυτό σου διακονώντας ταπεινά και φιλότιμα εντός της Εκκλησίας και δίπλα στον ιερέα της κοινότητάς σου. Προσέφερες αφιλοκερδώς και ειλικρινώς τον εαυτό σου στη διακονία της κοινότητας, στα κατηχητικά και τις κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Αυτά βλέποντας ο Θεός, σε αξιώνει σήμερα μιας μεγάλης δωρεάς και χάρης: «οὐ γὰρ ἄδικος ὁ Θεὸς ἐπιλαθέσθαι τοῦ ἔργου σου καὶ τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης ἧς ἐνέδειξας εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ». Σε είδε ότι «ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός» και έτσι «ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσει·» Δικαιούσαι να χαίρεις και να αγάλλεσαι, ψάλλοντας τον ύμνο: «Ἐπὶ τοῖς εἰρηκόσι μοι, ὁδεύσωμεν εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου· εὐφράνθη μου τὸ πνεῦμα, συγχαίρει ἡ καρδία».
Ο ιερός Χρυσόστομος σπεύδει αμέσως όμως, να προειδοποιήσει: «Αυτός που τιμήθηκε με μεγάλο αξίωμα χωρίς να το αξίζει πρέπει να χρησιμοποιεί τη μεγάλη εύνοια που του έδειξε ο Θεός ως προτροπή για να γίνει καλύτερος». Κατά τη διάρκεια της χειροτονίας επικαλούμαστε τη Θεία Χάρι, «τὴν πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα». Αυτή η ιδιότητα της Θείας Χάριτος δεν συμβαίνει αυτόματα. Χρειάζεται πρώτα την προσωπική παραδοχή της ασθένειας και της ανεπάρκειας του ανθρώπου και κατά δεύτερον λόγο την προσωπική του κατάθεση κόπου, πόνου, θυσίας και δακρύων. Τότε μόνο σπεύδει να θεραπεύσει τις ασθένειες και να αναπληρώσει τα υστερήματά του.
Η σημερινή μέρα είναι αρχή μιας πορείας που όλοι ελπίζουμε ότι θα σε κατευθύνει απρόσκοπτα στη Βασιλεία των Ουρανών. Η πορεία αυτή, όπως και η αντίστοιχη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος «πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα» περνά μέσα από μια σταυρώσιμη διαδρομή, κατά την οποία πρέπει σταδιακά να «ἀπεκδυθείς τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ» και να «ἐνδυθείς τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντός σε». Η διαδικασία συνήθως είναι μακρά και επίπονη, οδηγεί όμως στη βαθύτερη επίγνωση του Θεού που σε καθιστά πραγματική εικόνα του Δημιουργού μας έναντι στα μάτια των ανθρώπων. Μόνο τότε θα ίστασαι πραγματικά εις τύπον και τόπον Χριστού, όπως πρέπει να είναι ο ιερέας.
Πραγματικός κίνδυνος μέσα σε αυτή τη γεμάτη δωρεές του Θεού πορεία, που ευχόμεθα να έχεις, είναι η σταδιακή βίωση των μεγίστων και σωτηρίων μυστηρίων που καλείσαι να διακονήσεις ως πράξεις ρουτίνας και καθημερινότητας. Η κόπωση της συνήθειας και της επανάληψης. Όταν ο φόβος του Θεού, το δέος, η ευλάβεια που νιώθεις σήμερα καθώς πλησιάζεις την Αγία Τράπεζα, υποχωρούν και δίνουν τη θέση τους στη χαλαρότητα, στην τολμηρή εξοικείωση με τα θεία, στην επιπολαιότητα και αμέλεια, τότε να ξέρεις ότι όλα τα κακά είναι δυνατό να συμβούν. Δυστυχώς όλα όσα λυπηρά σήμερα ακούμε να συμβαίνουν στον εκκλησιαστικό χώρο και για τα οποία θλιβόμαστε βαθύτατα, πίσω τους έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Την εξαφάνιση από τους ανθρώπους του φόβου του Θεού. Αυτός ο καλώς νοούμενος φόβος με την έννοια της ευλάβειας, της συστολής μπροστά στο μυστήριο, της προσεκτικής συμπεριφοράς έναντι του ιερού θυσιαστηρίου, επεκτείνεται αβίαστα και στην υπόλοιπη ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Άλλωστε αν θέλεις να ελκύεις την ευλογία και τη χάρη του Θεού, να θυμάσαι ότι ο ίδιος μας είπε δια του προφήτου Ησαΐα:
«ποῖον οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι; καὶ ποῖος τόπος τῆς καταπαύσεώς μου; πάντα γὰρ ταῦτα ἐποίησεν ἡ χείρ μου, καὶ ἔστιν ἐμὰ πάντα ταῦτα, λέγει Κύριος· καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου;»
Ακούεις, ότι περισσότερο από ωραίους και διακοσμημένους ναούς, ο Θεός αναζητά διακόνους που να είναι ταπεινοί, πράοι και να ευλαβούνται τον λόγο Του. Διότι γνωρίζει ότι τέτοιοι διάκονοι και ιερείς θα είναι τα πραγματικά και ζωντανά στολίδια μέσα στους ναούς Του. Αυτοί θα μπορούν να εκπέμπουν το φως Του πολύ καλύτερα και από μεγαλοπρεπείς πολυέλαιους. Ο φόβος του Θεού και η ευλάβεια θα γεννήσει μέσα σου την πραγματική έγνοια για τη διακονία σου, θα σε διδάξει την ανιδιοτελή αγάπη για τους αδελφούς σου (που σε τελευταία ανάλυση είναι και οι ουσιαστικοί αποδέκτες της διακονίας σου) και θα σε βοηθήσει να επιδείξεις πνεύμα μαθητείας και υπακοής, ώστε να είναι πνευματικά καρποφόρος ο καιρός αυτός μέχρι, με τη βοήθεια του Θεού, να προχωρήσεις στον επόμενο βαθμό της ιερωσύνης. Μπροστά σου, αέναο πρότυπο να έχεις την Υπεραγία Θεοτόκο, στης οποίας τον ναό έλαβες τον πρώτο βαθμό της ιερωσύνης. Η περίοδος προετοιμασίας της πάναγνης κόρης στον ναό, όταν ως δώρο την αφιέρωσαν οι ευλαβείς γονείς της, ήταν κρίσιμης σημασίας για τη μετέπειτα εξέλιξή της ως μητέρας του Θεού. Αφιέρωσε και συ όλη σου τη σπουδή και προσοχή αυτή την περίοδο, στην εις βάθος και ουσία βίωση του λειτουργήματος σου, ώστε να σε αξιώσει ο Θεός και των κρείττονων χαρισμάτων σε αυτόν τον κόσμο αλλά και στη βασιλεία του.
Τελειώνουμε, παραφράζοντας λίγο τα λόγια του Θεού στον Ιησού του Ναυή, όταν του ανέθεσε την ηγεσία του λαού του Ισραήλ:
«ἴσχυε οὖν καὶ ἀνδρίζου, φυλάσσεσθαι καὶ ποιεῖν καθότι ἐνετείλατό σοι Ἰησοὺς ὁ Κύριος ἡμῶν, καὶ οὐκ ἐκκλινεῖς ἀπ’ αὐτῶν εἰς δεξιὰ οὐδὲ εἰς ἀριστερά, ἵνα συνῇς ἐν πᾶσιν οἷς ἐὰν πράσσῃς.
Ο Θεός να είναι πάντοτε στο πλευρό σου!
Ο Θεός να μας αξιώσει αδελφοί και πατέρες να προσκυνήσουμε με γνήσια ευλάβεια τον Σταυρό Του και την Ανάστασή Του. Αμήν.