Ὁ ἅγιος Σπυρίδων ἔζησε τὸν 4ο αἰῶνα, τὴν ἐποχὴ ποὺ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Μ. Κωνσταντῖνος. Γεννήθηκε στὴ νῆσο Κύπρο καὶ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἀσχολήθηκε, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, μὲ τὴ διαποίμανση προβάτων. Ἦταν ἄνθρωπος ἰδιαίτερα ἁπλοῦς καὶ σεμνὸς στὸ ἦθος. Διακρινόταν γιὰ τὴν πραότητα καὶ τὴ μεγάλη του ταπείνωση καὶ μειλιχιότητα. Ἀγαποῦσε τὴν ἡσυχία καὶ μακριὰ ἀπὸ τὸ πολύβουο πλῆθος φρόντιζε καὶ ἀγωνιζόταν στὴν ἐπιμέλεια τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Μετὰ τὸν θάνατο τῆς συμβίου του καταστάθηκε ἐπίσκοπος τῆς πόλεως τῆς Τριμυθοῦντος. Ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ ποίμανε θεαρέστως τὸ ἐμπιστευθὲν εἰς αὐτὸν ποίμνιο καὶ φρόντισε τόσο γιὰ τὶς πνευματικὲς ὅσο καὶ τὶς ὑλικές του ἀνάγκες. Μιμούμενος τὸν Ἀβραὰμ ἦταν πάντοτε εὐπρόσιτος καὶ κοινωνικὸς στοὺς πένητες καὶ τοὺς ξένους, βοηθοῦσε ποικιλοτρόπως τοὺς ἐμπερίστατους, παρέθετε τράπεζα στοὺς φτωχοὺς καὶ πεινασμένους, ἀνάπαυε τοὺς κόπους τῶν ὁδοιπορούντων.

Ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν δωρεοδότη Θεό, ἐνῷ ἀκόμη ἦταν ἐν ζωῇ, τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας. Θεράπευε τὶς ἀσθένειες τῶν σωμάτων, ἐπιτιμοῦσε καὶ ἐξεδίωκε τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα, ἀνέστησε νεκρούς, ἐξοῦ καὶ ἡ προσηγορία του ὡς θαυματουργός.

Κοιμήθηκε εἰρηνικὰ στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 348 καὶ τάφηκε στὴν ἐπισκοπή του. Τρεῖς αἰῶνες ἀργότερα, ἀπὸ τὸν φόβο τῶν ἀραβικῶν ἐπιδρομῶν, τὸ ἄφθαρτο σκήνωμά του μεταφέρθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ κατατέθηκε στὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Λίγα χρόνια μετὰ τὴν ἅλωση τοῦ 1453, μεταφέρθηκε κρυφὰ στὴ νῆσο Κέρκυρα, ὅπου καὶ φυλάσσεται μέχρι τῆς σήμερον.