Χρήσιμα συμπεράσματα από την ομιλία του π. Μιχαήλ Πηγασίου
Ο Ιερέας:
- Πρέπει πρώτα να κάνει προσωπικό αγώνα για τον εαυτό του. Βοηθάει ο Ιερέας τους αδελφούς του αν πρώτα βοηθάει τον εαυτό του. Εκζητεί τη σωτηρία διά της χάριτος του Θεού για τον ίδιο και τους αδελφούς του. Δεν αποσπάται από τον κόσμο και από διάφορες εργασίες και άστοχες ενέργειες.
- Διακονεί, δεν έχει καμία εξουσία. Η καρποφορία της διακονίας του Ιερέα θα είναι πάντοτε κατά το μέτρο της ταπεινώσεως, της προσευχής και της αγάπης που προσφέρει στους αδελφούς του. Κατά πόσο δηλαδή ο ίδιος είναι ταπεινός, προσευχόμενος με αγάπη, άλλο τόσο είναι και οι αδελφοί του.
- Θα αφοσιωθεί πρώτα – πρώτα στους αμαρτωλούς (καταδικάζοντας την αμαρτία, να μην κρίνει ποτέ τον αμαρτωλό, αλλά να του πλύνει τα πόδια), στους πτωχούς, σε αυτούς που πεθαίνουν, στους αρρώστους, στους θλιμμένους, σε όσους υποφέρουν.
- Να είναι υπηρέτης των ανθρώπων και να μοχθήσει για τη σωτηρία τους.
- Προέχει η σωτηρία του αδελφού από τη δική του.
- Να έχει πονεμένη καρδιά προς τον Κύριο και τους αδελφούς του, να έχει αγαπώσα καρδία. Έτσι παρηγορούν, ωφελούν, πείθουν, εμπνέουν τα λόγια του Ιερέα. Να νιώθουν οι πιστοί τους Ιερείς ως Πατέρες.
- Να έχει συνέχεια μπροστά του το υπόδειγμα του Χριστού. Ταπείνωση, αγάπη…
- Ο κάθε λόγος του να είναι σύμφωνος με τον λόγο του Θεού και να αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων.
- Ο κάθε λόγος του να έχει ταπεινή αγάπη, θυσία, να την εισπράττει ο αδελφός και να αγγίζει την καρδιά του.
- Στον κάθε πιστό πρέπει να μπορεί να πει «Είμαι δικός σου, σου ανήκω διότι ανήκω στον Χριστό, είμαι υπηρέτης σου, είσαι η πιο αξιόλογη ψυχή. Σε εσένα αφιερώνομαι. Έχεις δικαίωμα σε όλες μου τις δυνάμεις». Κι αν δεν μπορεί να το πει, η στάση του αυτό πρέπει να εκφράζει.