Ομολογώ, αισθάνομαι ότι άφησα ένα κενό που δεν ομίλησα στην επικήδειον ακολουθία ούτε εις τον έναν ούτε εις τον άλλον. Ο λόγος είναι ότι την κηδείαν του μακαριστού πατρός Γρηγορίου ετίμησε με την παρουσίαν του ο πανιερώτατος Μητροπολίτης μας κ. Βαρνάβας, ο οποίος και εξεφώνησεν επικήδειον λόγον. Ασφαλώς, παρουσία της ιεράς κεφαλής, δηλαδή του Μητροπολίτου μας, επιβαλλόταν η σιωπή. Όσον αφορά την αείμνηστον πρεσβυτέρα και αγαπημένη αδελφή Χριστίνα, ενώ είχα την πρόθεση, όμως για πρώτη φορά σε κηδεία ήμουν τόσο φορτισμένος ώστε δυσκολευόμουν να εκφραστώ.
Ο αείμνηστος π. Γρηγόριος καταγόταν από το χωριό Τσέρι. Γεννήθηκε το 1952 από γονείς ευσεβείς, τον Χαράλαμπον και τη Μαρία. Τελείωσε την Τεχνική Σχολή με άριστα και έγινε μηχανικός αυτοκινήτων. Το 1973 νυμφεύθηκε την αδελφή μου Χριστίνα, με την οποίαν διαβιούσαν ευσεβώς και ο Θεός τους χάρισε τέσσερα χαριτωμένα αγόρια, Τον Αντρόνικο, τον Γιώργο, τον Χαράλαμπο και το Νικόλα. Μυστικός πόθος το π. Γρηγορίου ήταν παιδιόθεν, να γίνει ιερέας, αλλά οι συγκυρίες δεν το επέτρεπαν. Γι’ αυτό τον σκοπό ούτε καν λόγον δεν έκανε στην ομόζυγόν του.
Όταν το 1994 για πρώτη φορά ήλθα στην Κύπρο ύστερα από 30 χρόνια από το Άγιον Όρος, τότε ο αείμνηστος ξεθάρρεψε να ανακοινώσει, παρουσία μου, ότι σκοπεύει να γίνει παπάς. Αντιλαμβάνεστε ότι η αδελφή μου έπεσε από τα σύννεφα. Της φάνηκε αστείο. Όταν όμως είδε ότι σοβαρολογούσε, του λέγει με το δίκιο της: «Το ξέρεις ότι έχουμε τέσσερα παιδιά στην εφηβεία και όλοι σπουδάζουν. Θα μπορείς να είσαι παπάς και μηχανικός για να βγάζουμε τόσα έξοδα;» Της λέει: «Όχι». «Και τι θα κάνεις;» Απάντηση: «Θα κλείσω το μηχανουργείο, θα πάω σε Ιερατική Σχολή και ο Θεός είναι μεγάλος».
Λογικό ήταν να μην συγκατατεθεί με τίποτα. Εγώ έφυγα πίσω για τον Άγιον Όρος, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ συγκατένευσα διότι το είδα πολύ δύσκολο, γι’ αυτό προτίμησα να σιωπήσω. Κι όμως, φαίνεται κάτι μεσολάβησε στην ψυχή της Χριστίνας. Αλλοιώθηκε την δεξιά αλλοίωση του Υψίστου και από μόνη της του λέγει μια μέρα: «Δέχομαι να γίνει παπάς». Μόλις άκουσε ο π. Γρηγόριος, δεν χάνουν καιρό. Τρέχουν στον τότε Μητροπολίτη Κυτίου Χρυσόστομο και τον ενημερώνουν. Εκείνος πάλι τους έστειλε αμέσως στον αείμνηστο Άγιον Ηγούμενο Σταυροβουνίου Αθανάσιο, να κρίνει και να δώσει την γνωστήν απαραίτητη συμμαρτηρία. Ο Άγιος αυτός Γέροντας, κατόπιν εξομολογήσεως, τους έδωσε γραπτή συγκατάθεση, ότι αμφότεροι (και οι δύο) ήσαν κατάλληλοι της ιεροσύνης. Δεν άργησε τον ίδιο χρόνο ο Γρηγόριος, αφού πρώτα έγινε ιεροσπουδαστής, προεχειρίστη διάκονος και κατόπιν ιερέας για την Κοινότητα Μαρωνίου.
Όμως, αφού έκλεισε το μηχανουργείο, μετέβη στην Ιερατική Σχολή επί σχολαρχείας του αειμνήστου αρχιμανδρίτου Διονυσίου Κυκκώτη, όπου αποφοίτησε με άριστα. Έκτοτε, ανέλαβε υπεύθυνα ποιμαντικόν έργον. Το πρώτο που κατόρθωσε ήταν να επιβάλει τάξη στην εκκλησία. Ο προκάτοχός του αείμνηστος π. Ιωάννης ήταν κατά γενικήν μαρτυρία, ένας άγιος κληρικός και είχε πολλήν υπομονή και ανοχή. Όμως, ο π. Γρηγόριος δεν ανεχόταν πλέον ψιθυρισμούς και ομιλίες στη διάρκεια της ιεράς ακολουθίας, γι’ αυτό και σύντομα επέβαλε τάξη.
Αν και προσπαθούσε με κάτι να ασχολείται συνέχεια, διότι τα έξοδα ήσαν πάρα πολλά, όμως είχε μίαν αρχή: όποιος τον φώναζε ο,τιδήποτε ώρα: «Παπά μου, έλα να κοινωνήσεις άρρωστο ή να κάνεις αγιασμό, μνημόσυνο, ευχέλαιο» κλπ, τα παρατούμε όλα και έτρεχε αμέσως. Και το επίσης σημαντικό ήταν, ποτέ δεν ζήτησε από κανέναν την παραμικρή αμοιβή. Βεβαίως, πολλοί του έβαζαν από μόνοι τους κάτι στην τσέπη. Όμως ο ίδιος δεν ζήτησε ούτε ακούστηκε να δυσφορήσει, να πει «Ου, τώρα βρήκε να αφήσω την δουλειά» κλπ.
Στο διάστημα της ιερατικής του σταδιοδρομίας μεσολάβησε και ένα δυσάρεστο γεγονός. Έχασε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά του, το Γιώργο, σε ηλικία 28 ετών, έγγαμο πατέρα ενός τέκνου. Ήταν δυσβάσταχτος ο σταυρός, αλλά τον σήκωσαν γενναία αμφότεροι. Συνέχισαν μάλιστα να θεωρούν νύφη τους τη γυναίκα του Γιώργου και μάλιστα οι ίδιοι την προέτρεψαν, επειδή ήταν νέα, να ξαναπαντρευτεί. Είχε μάλιστα και το σθένος ο αείμνηστος να την στεφανώσει με το νέο σύζυγο.
Στα πλαίσια του ποιμαντικού του έργου, εκτός ότι επέβαλε, υποδειγματικήν τάξην εις την ενορία, συνήψε πολύ στενές αδελφικές σχέσεις με τις γειτονικές κοινότητες. Μάλιστα καθιέρωσε να μεταβαίνει στις πανηγύρεις των γειτονικών χωριών, πράγμα που μιμήθηκαν ομοίως και οι γείτονες ιερείς. Κατ’ αυτόν τον τρόπον, δημιουργήθηκε ένας στενός σύνδεσμος αγάπης και αλληλεγγύης μεταξύ τους.
Δραστήριος όπως ήταν στον χαρακτήρα του, διέθεσε το δυναμικόν του στον ανακαινισμό, εξωραϊσμό και αναπαλαίωση τόσον του κεντρικού ναού του Αγίου Γεωργίου όσον και του κοιμητηρίου, αλλά και των Αγίων Αναργύρων.
Υπάρχουν ερείπια ιερού ναού του Αγίου Νικολάου στην περιοχή που λέγεται Πετρερά. Από την πρώτη στιγμή μπήκε μέσα του, του πατρός Γρηγορίου, ο πόθος να αναστηλώσει τον πανάρχαιον αυτό ναό, που αποδίδεται στον 6ον αιώνα. Δυστυχώς όμως, ως συνήθως, στάθηκε αυστηρώς αντίθετο το Τμήμα Αρχαιοτήτων. Όμως και ο αείμνηστος δεν παραιτήθηκε. Στην ίδια περιοχή και σε ακτίνα μόλις περίπου 150 μέτρων, υπάρχει ένας πανοραματικός λόφος που ανήκει στην εκκλησία του χωριού. Εκεί ανήγειρεν εκ βάθρων τον περίβλεπτον ναό του Αγίου Νικολάου, ένα πραγματικό κόσμημα και καύχημα του χωριού μας. Σημειωτέων μάλιστα ότι όλα αυτά τα πολυδάπανα έργα και για όσα άλλα, δεν επιβάρυνε ούτε το ταμείο της εκκλησίας ούτε και τους ενορίτες με εράνους και δίσκους. Με την έναρξη κάθε έργου προνοούσε ο Θεός να βρει και τα χρήματα και τα υλικά και μαστόρους κλπ. Τελείωσαν όσα έργα έκανε και έμειναν και χρήματα στο ταμείο.
Στο σημείο αυτό οφείλω να τονίσω ότι σε όλα όσα ανιδιοτελώς προσέφερε ο αείμνηστος έβρισκε πάντα σύμφωνη και την πρεσβυτέρα. Ποτέ δεν ακούστηκε να δυσφορεί ότι αφήνει τις δουλειές του και ασχολείται με την εκκλησία ανιδιοτελώς.
Αλλά αν είχα να ασχοληθώ και με τις αρετές της πρεσβυτέρας, επιλήψει μου ο χρόνος. Τι πρώτο να πω; Για το πρόσχαρο, για την αγάπη της, για τη φιλοξενία, για τις τόσες ελεημοσύνες, όσες γνωρίζω και όσες πολύ περισσότερες άγνωστες. Τους υπαλλήλους τους αντιμετώπιζε με μητρική αγάπη και τους μεταχειριζόταν σαν παιδιά της. Πώς να ξεχάσω την τόσην καλοσύνη σε μένα τον ίδιο; Πόσο χαιρόταν όταν φιλοξενούσα τους φίλους μου χωρίς ποτέ να καταδεχτεί ούτε δεκάρα, ούτε από μένα ούτε από αυτούς! Με πολλή αγάπη και υπομονή αντιμετώπιζε και τον αγαπητό μου αδελφό Χρήστο που δυστυχώς η ολέθρια εισβολή του άφησε κατάλοιπα όταν βρισκόταν στο μέτωπο. Επιλήψει μου ο χρόνος. Αλλά ας αρκεστώ ως εφώ προσφέροντας σαν ένα νεκρολούλουδο στον τάφο σας αγαπητή μου αδελφή Χριστίνα και αγαπητέ μου π. Γρηγόριε. Και ας είναι αιωνία σας η μνήμη.