Κυριακοδρόμιο
Κυριακὴ Ε ́ Ματθαίου
(Μθ. 8, 28 – 9, 1)
Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρεται στὶς δαιμονικὲς ἐπιδράσεις ποὺ γιὰ πολλοὺς καὶ διάφορους λόγους ὑφίστανται οἱ ἄνθρωποι. Μᾶς λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἐπιδαψίλευσε τιμὴ καὶ δόξα, ὁ Σατανᾶς κατελήφθη ἀπὸ ζήλια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν πολεμᾶ ἀνηλεῶς. Ὄχι μόνο τὸν παρέσυρε στὴν ἀνυπακοὴ κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἔξωση ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἔσπρωξε στὴν εἰδωλο- λατρία καὶ στὴν ποικιλώνυμη ἁμαρτία.
Μὴ ἀρκούμενος σὲ τοῦτο ὁ δαίμονας ἀποπειρᾶται καὶ μερικὲς φορὲς τὸ ἐπιτυγχάνει – κατὰ θεία παραχώρηση – νὰ εἰσέλθει στὸν ἄνθρωπο ταλαιπωρῶντας καὶ ἐξευτελίζοντάς τον.
Αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη καὶ στὴν περίπτωση τῶν δύο ἀνδρῶν, τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς συνάντησε κατὰ τὴν εἴσοδό του «εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν». Ἔρχεται πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ δύο ταλαίπωρους δαιμονισμένους. Οἱ δύο ἄνδρες ἦταν δαιμονισμένοι καὶ ἀποτελοῦσαν κατοικητήριο δαιμόνων. Ἡ κατάστασή τους ἦταν ἀπελπιστική. Ζοῦσαν μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ μέσα στὰ μνήματα, ἴδιοι μὲ ζωντανοὺς νεκρούς. Σύμφωνα μὲ τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο, οἱ δύο δαιμονιζόμενοι ἦταν «χαλεποὶ λίαν», δηλαδὴ πολὺ ἐπικίνδυνοι, τόσο ὥστε κανεὶς νὰ μὴν τολμᾶ νὰ περάσει ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ μέρη, φοβούμενος γιὰ τὴ ζωή του. Ἡ ἀγριότητα τῶν δύο δαιμονισμένων ὄχι μόνο τοὺς καθιστοῦσε ἀξιοθρήνητους στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἀποδείκνυε καὶ τὴν ἀπανθρωπία τοῦ δαίμονα, τοῦ ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅταν οἱ δαίμονες ἀντιλήφθηκαν ποῖον εἶχαν μπροστά τους, ταράχθηκαν καὶ ἄρχισαν νὰ τρέμουν φοβούμενοι γιὰ τὴν ἐπικειμένη τιμωρία: «τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ;», λένε στὸν Κύριο, διὰ τοῦ στόματος τῶν δαιμονισμένων ἀνδρῶν, «ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;». Οἱ δαίμονες δειλιάζοντας, δέονται νὰ μὴν βασανισθοῦν καὶ προκρίνουν ἀντὶ τῆς ἀβύσσου, δηλαδὴ τῆς ἑτοιμασμένης τιμωρίας γιὰ αὐτούς, τὴν εἴσοδό τους στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων, ποὺ ἔβοσκαν στὴν περιοχή. Δεόμενοι οἱ δαίμονες νὰ τοὺς ἐπιτρέψει ὁ Χριστὸς τὴν εἴσοδό τους στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων, ἀποδεικνύουν τὴν ἀδυναμία τους. Ταυτόχρονα φαίνεται καὶ ἡ κακία τους. Ρίχνοντας ὅλη τὴν ἀγέλη τῶν χοίρων ἀπὸ τὸν κρημνὸ στὴ θάλασσα, δείχνουν ὅτι δὲν λυποῦνται τίποτα ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ, οὔτε τοὺς ἀνθρώπους οὔτε τὰ ζῶα.
Ἡ κακία ὅμως τῶν δαιμόνων καταργεῖται ἀπὸ τὴν ἀκαταγώνιστη δύναμη τοῦ Κυρίου. Ἤδη μὲ τὴν Ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ παύει ἡ ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ. Ἡ ἐπικουρία τοῦ Θεοῦ προσφέρεται ἄφθονη γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ πλάσματος ἀπὸ τὴ φθορά. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ δύο δαιμονισμένοι ἄνδρες, ἀπὸ ἀκοινώνητοι, ἐχθρικοὶ καὶ ἄγριοι, βιώνουν τὴ θεία δύναμη καὶ φιλανθρωπία. Ἐλευθερώνονται ἀπὸ τὸν δαίμονα, ἡσυχάζουν, ἠρεμοῦν καὶ ἀποκτοῦν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους.
Ἡ ἐν λόγῳ εὐαγγελικὴ διήγηση ἀποτελεῖ περίληψη τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πλάνη τοῦ Σατανᾶ φθείρει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καταδυναστεύει ἐξαθλιώνοντας τὴν «καλὴ λίαν» δημιουργία. Ἡ ἔλευση, ὅμως, τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλὰ καὶ παντοδύναμου Θεοῦ, ἀναπλάθει τὸ πλάσμα, ἐκμηδενίζοντας τὸν δαίμονα.
Γ. Μπαρνοβι