Ευλογημένοι Χριστιανοί,
Αγαπητέ πάτερ Χρίστο,
Χάριτι Χριστού ζούμε και φέτος την εορταστική περίοδο της Αναστάσεως του Χριστού μας. Η δόξα του Αναστάντος Χριστού και η πλήρης κατανίκηση του διαβόλου και του θανάτου διακηρύττεται καθημερινά στους ύμνους της Εκκλησίας μας, ως μια πρόγευση της μετοχής μας εις τη μέλλουσα εκείνη βασιλεία των Ουρανών. Γι’ αυτό και ψάλλομεν «δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου». Δεν πρέπει να ξεχνούμε όμως, εφόσον ζούμε εν τω κόσμω, και «ὅλος ὁ κόσμος κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ», πως η δόξα της Αναστάσεως είναι αδιαχώριστη από τη δόξα του Σταυρού, «ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».
Άλλωστε προ ολίγων ημερών προσκυνήσαμε τον «Βασιλέα τῆς Δόξης» όχι σε θρόνο, όχι με σκήπτρα, αλλά, «κατάστικτον τοῖς μώλωψι», δι’ ἡμᾶς ἐσταυρωμένον καὶ τεθαμμένον». Ακόμα και αυτή την πλέον ένδοξο στιγμή της Αναστάσεώς του, όπου τρόπον τινά θριαμβεύει έναντι όλων των δυνάμεων του σκότους, αυτή την στιγμή που με ανθρώπινα κριτήρια θα την ονομάζαμε ως προσωπική του δικαίωση, η Βυζαντινή αγιογραφία του Πανσέληνου στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους, τον τοποθετεί εμφανώς σκυμμένο να ανασηκώνει τον Αδάμ από τα βάραθρα του Άδου. Στον δικό μας Αναστάντα Χριστό δεν υπάρχει ίχνος προσωπικού θριάμβου, ούτε ψήγμα προσωπικής ικανοποίησης αλλά φανερώνεται ότι η έγνοια του, ο πόθος του, το πραγματικό κίνητρο όλης της θείας του οικονομίας ήταν να αναβιβάσει την πεσούσα εικόνα του στο πρωτόκτιστο κάλλος. Μοναδικό σκήπτρο του Βασιλέως της Δόξης, στην προορηθείσα αγιογραφία, ο Σταυρός με τον ακάνθινο στέφανο που εμείς οι άνθρωποι του προσφέραμε, και τον οποίο κρατεί εμφανώς ανυψωμένο ως μαρτυρία του τρόπου με τον οποίο μπορούμε και εμείς να συναναστηθούμε μαζί του. Ακριβώς όπως το σημειώνει και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής «Τὰ φαινόμενα πάντα δεῖται σταυροῦ… τὰ δὲ νοούμενα πάντα δεῖται ταφῆς». Μόνο έτσι έχει νόημα η Αναστάσιμη χαρά της περιόδου αυτής και όπως αναφέραμε και η ορθόδοξη υμνολογία και η εικονογραφία δεν παύουν να μας το θυμίζουν.
Αγαπητέ π. Χρίστο,
Σήμερα δια της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος προχειρίσθηκες σε πρεσβύτερο της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας. Μέγιστο το αξίωμα, διότι όπως μας διαβεβαιώνει ο χρυσολόγος Ιωάννης «οι γαρ την γην οικούντες και εν ταύτη ποιούμενοι την διατριβήν, τα εν ουρανοίς διοικείν επετράπησαν και εξουσίαν έλαβον, ην ούτε αγγέλοις, ούτε αρχαγγέλοις έδωκεν ο Θεός». Και αυτοί οι γήινοι άνθρωποι είναι οι ιερείς, στην τάξη των οποίων εισήλθες σήμερα. Ουράνια η δωρεά, θεοπαράδοτο το χάρισμα της ιερωσύνης, χωρίς την οποία δεν μπορούν οι πιστοί να εισέλθουν εις τη βασιλεία των Ουρανών, αφού κατά τον ίδιο θεοφόρο πατέρα, «Είναι αδύνατο να μπει κάποιος στη Βασιλεία των Ουρανών, αν πρώτα δεν αναγεννηθεί με το νερό και το Άγιο Πνεύμα, καθώς επίσης χωρίς να μεταλάβει του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Και τα δύο όμως αυτά δεν μπορούν να επιτελεστούν, παρά μόνον από τα χέρια του ιερέως.
Όπως όμως αναφέραμε πριν για τη δόξα του Αναστάντος Χριστού, έτσι και σε σένα π. Χρίστο η ατίμητος δόξα του ιερατικού αξιώματος δεν πρέπει να είναι αφορμή ικανοποίησης προσωπικών επιδιώξεων ή αναζήτησης προνομίων και εξυπηρετήσεων. «Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν σοί», διότι ακούσαμε πριν λίγες μέρες ότι «ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων, ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθεὶς δὲ ὡς ὁ ἔσχατος». Η δόξα και η τιμή στη δική μας Εκκλησία φανερώνεται πάντα εν τω Σταυρώ, διότι όπως ο «Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Αν αυτό ισχύει για όλους τους πιστούς, ισχύει πολύ περισσότερο για τους ιερείς του Υψίστου. Αυτά τα λόγια δεν είναι θεωρητικά και ρητορικά. Σημαίνει ότι ως ιερέας θα βαστάσεις τον βαρύ λόγο του αδελφού σου μιμούμενος Αυτόν που υβρίσθηκε από δούλο. Θα δεχθείς να αδικηθείς δείχνοντας συγχωρητικότητα, όπως Αυτός ζητούσε από τον ίδιο Πατέρα να συγχωρήσει τους σταυρωτές του. Θα υπομείνεις τη συκοφαντία ως γνήσιος μαθητής αυτών που «ἐπορεύοντο χαίροντες ἀπὸ προσώπου τοῦ συνεδρίου ὅτι κατηξιώθησαν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἀτιμασθῆναι». Θα αναδεχθείς και θα συμπάσχεις με τον πόνο κάθε πιστού της ενορίας σου, διότι σε κάθε έναν θα βλέπεις αυτόν «ὑπὲρ οὗ Χριστὸς ἀπέθανεν».
Θυμήσου αγαπητέ π. Χρίστο, ότι μετά την προδοσία του φίλου Πέτρου, ο Χριστός για να του αναθέσει ξανά τη διαποίμανση των προβάτων, τον ερώτησε τρεις φορές «Αγαπάς με;» Μόνο μετά από τη διαβεβαίωση για την αγάπη του, του εμπιστεύτηκε ξανά τα λογικά πρόβατα. Αυτό δείχνει, ότι για το έργο που σήμερα αναλαμβάνεις, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η βαθιά αγάπη για το πρόσωπο του Αρχιποίμενος Χριστού. Μόνο αν τον αγαπάς βαθιά, θα σε εμπνεύσει, ώστε να είσαι έτοιμος να θήσεις «τὴν ψυχήν σου ὑπὲρ τῶν προβάτων». Αλλιώς, και τότε αλίμονο, θα είσαι απλώς μισθωτός, «Ὁ δἑ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων».
Αλλά στη δική σου καρδιά πρέπει να αντηχεί η μακαρία εκείνη φωνή: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ· ἐπ’ ὀλίγα ᾖς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου». Και αν αυτό ισχύει για την ψυχή κάθε ενός πιστού, πόσο μάλλον ισχύει για τους ιερείς που οδηγούν πολλές ψυχές στη βασιλεία του Θεού. Άρα μπορεί ο ιερέας να έχει μεγαλύτερη ευθύνη και φορτίο, αλλά, αν με φιλότιμο και ταπείνωση εργασθεί στον αμπελώνα του Κυρίου, απολαμβάνει και πολύ περισσότερα βραβεία, σύμφωνα με τον λόγο της Γραφής: «Ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών».
Η ιερατική σου διακονία στον Ναό τούτο του Τιμίου Προδρόμου, δίπλα σε εκλεκτούς ιερείς, πρέπει συν Θεώ, να αποβεί μια καρποφόρος περίοδος. Σαν μέλισσα πάρε από όπου μπορείς τα καλά και ωφέλιμα και απομακρύνσου από τα άχρηστα και επιβλαβή, ενθυμούμενος ότι «εἰρήνη πολλὴ τοῖς ἀγαπῶσι τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖς σκάνδαλον». Όπως συμβουλεύει και ο Απ. Παύλος «Πρεσβύτας νηφαλίους εἶναι, σεμνούς, σώφρονας, ὑγιαίνοντας τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ … περὶ πάντα σεαυτὸν παρεχόμενος τύπον καλῶν ἔργων». Γνωρίζω ότι ίσως νιώθεις τώρα ότι ανάλαβες δύσκολο και βαρύ έργο. Πρόσπεσε στον Χριστό μας και άκουσε το αψευδές αυτού στόμα να διαβεβαιώνει: «Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν». Η παντοδύναμή του δεξιά και η πάνσοφή του πρόνοια είναι στη διάθεση όσων την ζητήσουν, πολύ περισσότερο των ιερέων του και ακόμη περισσότερο, αν την χρειάζονται για την πνευματική σωτηρία του ποιμνίου τους. Σε τελευταία ανάλυση αυτός είναι ο καλός Ποιμήν όλων μας.
Με αυτά τα λίγα λόγια, σου ευχόμαστε ευάρεστη και θεάρεστη ιερατική διακονία και είθε να αναπαύσεις τις ψυχές των πιστών που αναζητούν το ζωντανό ύδωρ που υποσχέθηκε ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα, ώστε εν συνεχεία να αναπαυθεί και ο Θεός σε σένα και στα έργα σου. Αμήν.