Ιερές Μονές
Η Μονή του Αγίου Μηνά βρίσκεται στην περιοχή της Ορεινής Λευκάρων, πλησίον του δρόμου που ενώνει τα χωριά Κάτω Δρυς και Βάβλα, στα διοικητικά όρια της Βάβλας. Είναι κτισμένη στις όχθες του ποταμού Μαρωνίου και στο μέσο μικρής κατάφυτης κοιλάδας με θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον, που αποτελούν ελιές, χαρουπιές, τριμιθιές, σπαλαθιές και σχίνοι. Η Μονή είναι αφιερωμένη στον μεγαλομάρτυρα Άγιο Μηνά. Η μνήμη του τιμάται στις 11 Νοεμβρίου.
Η ίδρυση της Μονής είναι άγνωστη. Η παλαιότερη αναφορά σε αυτήν ανάγεται στα τελευταία χρόνια της Ενετοκρατίας (1489-1571). Η Μονή συνέχισε τη λειτουργία της και μετά την κατάκτηση της Κύπρου από τους Οθωμανούς το 1571. Περισσότερες αναφορές στη Μονή σώζονται κατά τον 18ο αιώνα, περίοδος όπου η Μονή ανακαινίστηκε με πρωτοβουλία και δαπάνες του Ηγουμένου Παρθενίου και τη στήριξη και καθοδήγηση του Μητροπολίτη Κιτίου (1736-1776) Μακαρίου Α. Στα χρόνια που ακολούθησαν η κτηματική περιουσία της ενοικιαζόταν από τη Μητρόπολη Κιτίου σε κατοίκους των γύρω χωριών. Στα τέλη της Αγγλοκρατίας η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου έθεσε τον γυναικείο μοναχισμό κάτω από την πνευματική εποπτεία της. Το 1965 από την Μονή του Αγίου Γεωργίου του Αλαμάνου 8 μοναχές αποχώρησαν για να εγκατασταθούν στη Μονή του Αγίου Μηνά. Κτίστηκαν πολλά κελλιά, εργαστήρια, συνοδικό, βιβλιοθήκη, εξωραΐστηκε ο γύρω χώρος και φυτεύτηκαν φρουτόδεντρα.
Σήμερα, οι λειτουργικές ανάγκες της Μονής καλύπτονται από ιερείς που αποστέλλονται από τη Μητρόπολη Τριμυθούντος, στην οποία υπάγεται η μονή από το 2007.
Η Μονή του Αγίου Σπυρίδωνα βρίσκεται στην κατεχόμενη Τρεμετουσιά. Το καθολικό της αποτελούσε τον ενοριακό ναό της κοινότητας. Η Μονή κτίστηκε γύρω από την εκκλησία του Αγίου, η ύπαρξη της οποίας μαρτυρείται σε γραπτές πηγές από τον 7ο αιώνα. Όπως κατέδειξε αρχαιολογική έρευνα, που πραγματοποιήθηκε το 1966, η εκκλησία της Μονής είναι κτισμένη πάνω σε ερείπια τριών παλαιοτέρων βασιλικών, οι οποίες διαδέχθηκαν η μία την άλλη.
Ο Άγιος Σπυρίδων εθεωρείτο ‘’άφθαστος΄΄, κατά τη λαϊκή έκφραση, ιδιαίτερα για την ιαματική συνδρομή του σε όσους αντιμετώπιζαν προβλήματα ακοής ή πόνους στα αυτιά. Γι’ αυτό και πολλοί ήταν όσοι κατέφευγαν στη Μονή και ακουμπούσαν το αυτί τους σε οπή, που υπήρχε στη σαρκοφάγο, έχοντας βαθιά πεποίθηση ότι ο Άγιος θα συνεργούσε στη θεραπεία τους. Υποστήριζαν ακόμη, ότι τα παπούτσια του ήταν σιδερένια, διότι ήταν συνεχώς σε κίνηση, για να συντρέχει όσους επικαλούνταν τη βοήθειά του. Όσες δε φορές αφιερώνονταν παπούτσια στη χάρη του για να τρέξει στα αιτήματά τους, και τοποθετούνταν πλησίον της σαρκοφάγου του, αναφέρεται ότι βρίσκονταν τις επόμενες ημέρες φθαρμένα, γιατί ο Άγιος έτρεχε συνεχώς σε βοήθεια όσων τον επικαλούνταν.
Κατά την τουρκική εισβολή του 1974 η περιοχή κατελήφθη από τους Τούρκους εισβολείς και η Μονή του Αγίου Σπυρίδωνα μετετράπη σε στρατόπεδο των δυνάμεων κατοχής, με αποτέλεσμα να είναι απρόσιτη ακόμη και σήμερα. Άγνωστη παραμένει η τύχη πολλών εικόνων, χειρογράφων και κειμηλίων της Μονής.
Η Μονή της Αγίας Θέκλας βρίσκεται στην επαρχία Λάρνακας, πεντακόσια μέτρα περίπου στα νότια του χωριού Μοσφιλωτή. Είναι κτισμένη στο μέσο μικρής κατάφυτης κοιλάδας. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, που καταγράφηκε από τον Άγγλο περιηγητή Γουίλλιαμ Τέρνερ, το 1815, η Μονή ιδρύθηκε αρχές του 4ου αιώνα από την Αγία Ελένη, κατά την επίσκεψή της στο νησί. Όπως αναφέρεται, η Αγία Ελένη έφθασε στην περιοχή, όπου σήμερα βρίσκεται η Μονή, και ανέπεμψε δέηση, οπότε άρχισε να αναβλύζει από τη γη αγίασμα, που δρόσισε την ίδια και τη συνοδεία της. Ακολούθως, πάνω από το σημείο αυτό ανήγειρε εκκλησία την οποία αφιέρωσε στην πρωτομάρτυρα Θέκλα. Αυτό το αγίασμα υπάρχει μέχρι τις ημέρες μας και βρίσκεται σε υπόγεια στοά κάτω από το καθολικό.
Ο βασικός πυρήνας των μοναστηριακών κτιρίων είναι του 18ου αιώνα μαζί με το καθολικό. Λίγα χρόνια αργότερα η Μονή διαλύθηκε, πιθανότατα εξαιτίας των μακροχρόνιων επιπτώσεων που προκάλεσαν τα γεγονότα του 1821. Μέχρι το 1914 στο συνοδικό χώρο της Μονής, στεγάστηκε το δημοτικό σχολείο της περιοχής. Στα επόμενα χρόνια, το κτιριακό συγκρότημα της Μονής αφέθηκε στην εγκατάλειψη. Στα νεότερα χρόνια συστάθηκε γυναικεία αδελφότητα με πρώτη Ηγουμένη τη μοναχή Κωνσταντία στις 11 Ιουλίου 1999. Οι πρώτες μοναχές εργάστηκαν σκληρά, για να ανακαινίσουν την εγκαταλελειμμένη Μονή και να τη διασώσουν από την κατάρρευση.