Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό ανάγνωσμα, γράφει στους Γαλάτες για κάποιους, οι οποίοι στην εποχή εκείνη έπαιρναν διαφορετική θέση από αυτόν και από την υπόλοιπη Εκκλησία στο θέμα της αναγκαιότητος της περιτομής, για όσους εθνικούς (δηλαδή από τον υπόλοιπο κόσμο, εκτός των Εβραίων) εισέρχονταν στην Εκκλησία του Χριστού. Το θέμα βέβαια της αναγκαιότητας ή μη της περιτομής δεν υφίσταται σήμερα για μας, αλλά αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας στα κίνητρα αυτών των ανθρώπων: «ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται. Δηλαδή, «Όσοι θέλουν να φανούν ευπρόσωποι και να αρέσουν στους ανθρώπους του κόσμου διά πράγματα, που αναφέρονται εις τη σάρκα, αυτοί σας πειθαναγκάζουν να περιτέμνεσθε, όχι από πεποίθηση εις την αξίαν της περιτομής, αλλά μόνον και μόνον διά να μη καταδιώκονται από τους Εβραίους εξ αιτίας του κηρύγματος περί του σταυρού του Χριστού». Με άλλα λόγια, η επιθυμία κάποιων να αρέσουν στους ανθρώπους και να τα έχουν καλά μαζί τους, τους έκανε να μην συντάσσονται με την κοινή διδασκαλία της Εκκλησίας, «ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται». Αντίθετα, δίδασκαν αυτό που θα τους εξασφάλιζε την ησυχία τους, την αποδοχή των τότε Εβραίων, την ευαρέσκειά τους και κυρίως αυτό που θα τους απάλλασσε από οποιεσδήποτε φασαρίες και διωγμούς. Ακολούθως, ο Απόστολος σημειώνει και ένα άλλο κίνητρο για αυτή την ομάδα των ανθρώπων: «θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται». Στη σημερινή γλώσσα και στα σημερινά δεδομένα θα το λέγαμε, ότι διδάσκουν αυτά που διδάσκουν, ώστε να δημιουργούν ομάδες οπαδών, για τις οποίες μετά θα παρουσιάζονται ως μεγάλοι καθοδηγητές και διδάσκαλοι.
Απέναντι σε αυτά, ο Απόστολος δεν παραθέτει επιχειρήματα, αναλύσεις ή φιλοσοφίες, αλλά ένα μόνο πράγμα: τον Σταυρό του Χριστού. «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ». Για μένα, λέγει (σε αντίθεση με τη στάση την οποία περιέγραψε) μακάρι να μην έχω κάτι άλλο να καυχηθώ (ούτε για τους οπαδούς μου, ούτε για την ευημερία μου, ούτε για την καλή μου εικόνα στους ανθρώπους, ούτε για τις διδασκαλικές μου ικανότητες), αλλά για ένα μόνο πράγμα: Τον σταυρό του Χριστού. Το να μπορείς όμως, να καυχιέσαι για τον Σταυρό του Χριστού δεν είναι μια ωραία διατυπωμένη φράση, ή ένα μεγαλόστομο σύνθημα.
Παρακάτω ο Απόστολος δίνει τα τεκμήρια αυτής της καύχησης: «ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω». Τα στίγματα αυτά, τα απαριθμεί σε άλλη επιστολή: «τρὶς ἐραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις». Αυτά εύχεται ο Απόστολος Παύλος να είναι το μοναδικό καύχημά του. Και αφού αντιπαρέβαλε τις δύο αυτές στάσεις καταλήγει: «καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἔλεος». Καταθέτει ξεκάθαρα τη γνώμη του, που ισχύει για κάθε εποχή αναλογικά: μόνο όσοι επιλέγουν τον Σταυρό του Χριστού (με όσα αυτός ο Σταυρός συνεπάγεται σε κάθε διαχρονική περίσταση) και αρνούνται να διαφοροποιούν – αλλοτριώνουν τα λόγια του Ευαγγελίου, προκειμένου να τα έχουν καλά με τους άρχοντες ή το σαρκικό πνεύμα του κόσμου τούτου, μόνο αυτοί αξιώνονται να απολαύσουν το έλεος και την ειρήνη του Θεού.
Αγαπητέ π. Κωνσταντίνε,
Σήμερα αξιώνεσαι να ανέλθεις στον πρώτο βαθμό της ιερωσύνης, αυτόν του διακόνου. Ειδικά στον χώρο της Εκκλησίας μας, η λέξη διάκονος πρέπει να ηχεί πολύ διαφορετικά στα αυτιά μας, μετά τη ρήση του Κυρίου μας: «καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθεν διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Ο ίδιος ο Χριστός μας περιγράφει τη δική Του αποστολή ως διακονία, που φτάνει μέχρι την έσχατη θυσία του εαυτού Του. Και όταν οι υιοί του Ζεβεδαίου, Του ζήτησαν μεγαλεία, ο Κύριος τους υπέδειξε: «οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἂν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος». Άρα ο χώρος της διακονίας στον οποίο εισέρχεσαι π. Κωνσταντίνε, είναι και έτσι πρέπει να το νιώθεις, μια ευκαιρία να προσεγγίσεις βιωματικά τον Χριστό και το παράδειγμά Του, σύμφωνα με τα λόγια Του: «ἐὰν ἐμοί τις διακονῇ, ἐμοὶ ἀκολουθείτω, καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται».
Λίγο πριν, στην ευχή που απευθύναμε προς τον Θεό στα πλαίσια της χειροτονίας, αφού ακριβώς αναφέραμε τα παραπάνω λόγια και αφού θυμηθήκαμε και τον πρώτο διάκονο της εκκλησίας, τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, παρακαλέσαμε τον Θεό για σένα: «πλήρωσον πάσης πίστεως, καὶ ἀγάπης, καὶ δυνάμεως, καὶ ἁγιασμοῦ, τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου καὶ ζωοποιοῦ σου Πνεύματος».
Η πίστη εγγυάται ότι αυτό το οποίο καλείσαι να διακονήσεις, δηλαδή τα μυστήρια του Θεού, έχουν την πλήρη αποδοχή σου ως τέτοια. Δεν θα λαμβάνεις μέρος σε απλές τελετουργίες ή συμβολικά δρώμενα, αλλά θα υπηρετείς σε πράξεις που θα φέρνουν τον ουρανό στη γη και θα στοχεύουν να μεταφέρουν τους εν τη γη στον ουρανό. Θα έχεις συνείδηση, ότι δίπλα σου τα τάγματα των Αγγέλων δοξολογούν τον Θεό και εξίστανται για τη μεγάλη Του συγκατάβαση, να καταδέχεται να ιερουργείται και να εσθίεται από μας τους αμαρτωλούς.
Η αγάπη (το δεύτερο ζητούμενο της ευχής) είναι αυτό το οποίο θα σε βοηθήσει να καταλάβεις και να μιμηθείς τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, τα οποία διαβάσαμε στο αποστολικό ανάγνωσμα. Στην Εκκλησία μας και σήμερα μπορεί κάποιος να συνταχθεί με αυτούς που «θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται». Μπορεί να επιδιώξει να έχει το κεφάλι του ήσυχο, ακόμα και να απολαμβάνει τιμών και επαίνων, διότι έκανε τις απαραίτητες προσαρμογές του Ευαγγελίου στις επιθυμίες και στα πάθη των ανθρώπων. Αντίθετα ο Σταυρός του Χριστού χρειάζεται στίγματα, σημάδια από αγώνες, εσωτερικές πληγές από συκοφαντίες και κατηγορίες, υπομονή και καρτερία στις αδικίες, ανεχτικότητα και συγχωρητικότητα στους χλευασμούς και στις ειρωνείες. Το τι θα διαλέξεις είναι απόλυτα συνυφασμένο με το πόση γνήσια αγάπη έχεις για τον Σταυρωθέντα Χριστό μας και πόσο αγαπάς τους αδελφούς σου, για τους οποίους σταυρώθηκε ο Χριστός. Χωρίς αυτή την αγάπη προς τον Χριστό και τους αδελφούς σου, η σημερινή Θεουργική Χάρις που σήμερα σε αλλοιώνει, θα ξεφτίσει σε ένα προσωρινό ενθουσιασμό, που θα εκλείψει σταδιακά κάτω από τη δύναμη της συνήθειας. Κάτι που απευχόμεθα έντονα, αλλά που δυστυχώς συμβαίνει συχνά, όταν δεν μελετούμε και δεν εντρυφούμε στα λόγια του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων, που μας υπενθυμίζουν το πόσο μεγάλο και δυσθεώρητο είναι το έργο της διακονίας της σωτηρίας των ανθρώπων.
Τρίτο ζητούμενο, η δύναμη. Αιτούμεθα παρά του Αγίου Θεού να σε ενδυναμώσει. Το έργο το οποίο αναλαμβάνεις είναι τόσο μεγάλης σημασίας για τον κόσμο και τον κάθε άνθρωπο προσωπικά, που σίγουρα συγκεντρώνει όλα τα βέλη των εναντίων δυνάμεων του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου. Η μόνη ελπίδα να ανταποκριθούμε θεάρεστα είναι να μας ενδυναμώσει και να μας καθοδηγήσει η άπειρος σοφία και δύναμη του Θεού. Χρειαζόμαστε και δύναμη να αντέξουμε αλλά και σύνεση, για να ξέρουμε πώς και πού να κατευθύνουμε τη δυναμικότητά μας, την οποία πολλές φορές ο διάβολος, ειδικά όταν δεν υπάρχει ταπείνωση, την εκμεταλλεύεται για τους δικούς του σκοπούς.
Τέλος π. Κωνσταντίνε ευχόμαστε υπέρ του αγιασμού σου. Ο αγιασμός, η αγιότητα είναι μια δυναμική εν εξελίξει κατάσταση, η οποία θα διαβεβαιώνει και θα επισφραγίζει όλα όσα θα κάνεις και θα λέγεις και θα προσφέρεις ως διάκονος και αργότερα, συν Θεώ, ως ιερέας. Ο προσωπικός σου αγώνας, η δική σου προσπάθεια, η δική σου θυσία ως διακόνου της Εκκλησίας θα ενωθεί με τη χάρη του Θεού που σου παρέχεται σήμερα ως δωρεά, και θα καρποφορήσουν μέσα σου τα σημάδια του προσωπικού αγιασμού. Αυτά τα σημάδια είναι που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις για τον Διάκονο Στέφανο: «καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος ἁγίου». Και είναι αυτά τα σημάδια της αγιότητος, που τον έκαναν ικανό να μιλάει με τρόπο, ώστε οι πολέμιοι της Εκκλησίας: «οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τῇ σοφίᾳ καὶ τῷ πνεύματι ᾧ ἐλάλει». Δεν ήταν μόνο η σοφία των λόγων του Στεφάνου, αλλά το ότι τα λόγια του εμπνέονταν και εξέπεμπαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Γι’ αυτό και η ευχή τελειώνει: «πλήρωσον πάσης πίστεως, καὶ ἀγάπης, καὶ δυνάμεως, καὶ ἁγιασμοῦ, τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου καὶ ζωοποιοῦ σου Πνεύματος». Επιθυμούμε, όσα αιτηθήκαμε για σένα να είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Διότι και η πίστη και η αγάπη και η δύναμη μπορούν να υπάρξουν και ως ζητούμενα και αρετές του κοσμικού πνεύματος. Αλλά τότε αποκτούν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο και μάλλον εμποδίζουν την ιερατική σου αποστολή, παρά να την κοσμούν. Καθότι ο πατέρας του ψεύδους διάβολος, ο πλανών την οικουμένη, ανέκαθεν εφευρίσκει τρόπους, αντί να ακυρώνει άμεσα και να αρνείται ευθέως τις ευαγγελικές εντολές και αρετές, αλλοιώνει έντεχνα το περιεχόμενό τους και τις παρουσιάζει ως δήθεν σύγχρονες και με πιο εκλεπτυσμένες μορφές, με καταστροφικά φυσικά αποτελέσματα σε όσους τις υιοθετούν.
Εύχομαι π. Κωνσταντίνε ο φιλάνθρωπος Θεός που σε αξίωσε σήμερα τέτοιας μεγάλης τιμής, διά πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, να σου παρέχει διαρκώς και ακατάπαυστα τα όσα αιτηθήκαμε για σένα, ώστε και συ διαρκώς και ακαταπαύστως να τον υπηρετείς γνήσια και φιλότιμα. Κλείνουμε με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «ἑδραῖος γενού, ἀμετακίνητος, περισσεύων ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου πάντοτε, εἰδώς ὅτι ὁ κόπος σου οὐκ ἔστι κενὸς ἐν Κυρίῳ.