Εὐλογημένοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἀγαπητὲ π. Γεώργιε,
Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, δὲν ἔχει ὡς ἀφορμὴ κάποιο ἐπίγειο γεγονὸς τῆς ζωῆς της. Συνήθως, στὶς ὑπόλοιπες θεομητορικὲς ἑορτὲς μνημονεύουμε καὶ ἑορτάζουμε διάφορες καθοριστικὲς στιγμὲς τοῦ ἐπίγειου βίου τῆς Παναγίας, καθοριστικὲς τόσο γιὰ αὐτήν, ὅσο καὶ γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Στὴσημερινὴ ἑορτὴ παραχώρησε ὁ Θεός, ὥστε νὰ δοῦμε καὶ νὰ γνωρίσουμε καὶ τὴν οὐράνια διαγωγὴ τῆς Θεοτόκου. Μέσα ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ, κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς ἀγρυπνίας, εἴδαμε τὴν Παναγία στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸν δικό της ναό, τὸν ἐπονομαζόμενο τῶν Βλαχερνῶν. Πῶς; Ὄχι πάνω σὲ θρόνο νὰ ὑμνεῖται ἀπὸ τὰ Χερουβὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, ἀλλὰ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ σχετικὸὅραμα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα, συνοδευόμενη ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἰωάννη Πρόδρομο καὶ Ἰωάννη Θεολόγο καὶ πλῆθος Ἀγγέλων νὰ προσεύχεται καὶ νὰ δέεται μετὰ δακρύων στὸν Υἱό της καὶ ἀκολούθως νὰ ἁπλώνει ὡς μιὰ νοητὴσκέπη τὸ μαφόριό της πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς πιστούς. Τὸ ὅραμα αὐτὸ εἶναι τόσο συγκινητικό, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας καθιέρωσε τὴ σημερινὴ ἡμέρα ὡς ἐτήσια ἑορτὴ διὰ τὴν ἀνάμνησή του.
Καὶ πράγματι. Ποιὸς δὲν συγκινεῖται ὅταν βλέπει τὴ μητέρα νὰ δέεται γιὰ τὰ παιδιά της; Ποιὸς δὲν σκιρτᾶ ὅταν νιώθει ὅτι κάποιος ἀπὸ πάνω του συνεχῶς τὸν ἔχει ὑπὸ τὴν προστασία του; Ὅτι κάποιος ἀδιαλείπτως ἔχει τὴν ἔγνοια μας; Τὸ ὅραμα αὐτὸ δὲν ἀποκαλύφθηκε μὲ ἀφορμὴ κάποιο γεγονός. Δὲν εἶναι, ὅπως στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο, ποὺ ἡ Παναγία ἦρθε βοηθὸς στὴν Πόλη της γιὰ κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Γινόταν μιὰ ἀγρυπνία στὸν ναὸ τῶν Βλαχερνῶν καὶ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας μὲ τὸν μαθητή του εἶδαν τὴ θαυμαστὴαὐτὴ σκηνή. Αὐτὸ εἶναι ἀκόμα πιὸ σημαντικό, διότι μᾶς φανερώνει ὅτι ἡ Παναγία Θεοτόκος ἔκανε κάτι ποὺκάνει συνεχῶς. Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐράνια ἐργασία καὶ διαγωγή της. Ὅπως ψάλλουμε καὶ σὲ ἕναν ὕμνο: «δεῖξον εὔσπλαγχνε εἰς ἡμᾶς τὰ ἀρχαῖα ἐλέη σου καὶ γνώτωσαν ἀληθῶς ὅτι σὺ εἶ Θεὸς καὶ ἐν σοὶ πεποιθότες νικῶμεν πρεσβευούσης συνήθως τῆς ἀχράντου σου Μητρὸς δωρηθῆναι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος». Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἡπροσφιλὴς οὐράνια ἀσχολία τῆς Θεοτόκου: Συνήθως πρεσβεύουσα, καὶ ἀενάως σκέπουσα τὸν κόσμο μας. Αὐτὸ μᾶς καλεῖ νὰ συνειδητοποιήσουμε ἡ σημερινὴ ἑορτή. Γι’ αὐτὸ ὄχι τυχαῖα, μόλις ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίσει «Τῆς παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶἀειπαρθένου Μαρίας» τότε ἀμέσως μᾶς καλεῖ «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷΘεῷ παραθώμεθα». Δηλαδή, σὰν νὰ μᾶς λέγει, ἀφοῦ ἔχουμε τέτοια μάνα συνεχῶς νὰ μᾶς προστατεύει, νὰ μᾶς σκέπει καὶ νὰ δέεται στὸν Υἱό της γιὰ μᾶς, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἀνησυχοῦμε καὶ νὰ ἀγχωνόμαστε. Ἂς ἐναποθέσουμε ὅλη μας τὴ ζωὴ μὲ πίστη ὑπὸ τὴ σοφή του πρόνοια.
Ἀγαπητὲ π. Γεώργιε,
Εἶναι εὐλογία νὰ ξεκινᾶς τὴ μέχρι τώρα πιὸ δύσκολη ἀποστολὴ τῆς ζωῆς σου, ἔχοντας ἐπίγνωση ὅτι βρίσκεσαι συνεχῶς ὑπὸ τὴ σκέπη τῆς Παναγίας μητέρας τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζουμε ὅτι τὴν ἀποστολὴ αὐτὴπόθησες ἐκ νεότητος, καὶ ἐργάστηκες ἕως ἄρτι ἐπιμελῶς στὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου σπουδάζοντας, ψάλλοντας καὶ διακονώντας, ὥστε νὰ προετοιμάσεις τὸν ἑαυτό σου ὅσο μποροῦσες καλύτερα γιὰ αὐτήν.
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅταν ὁ Θεὸς ἀποδοκίμασε τὸν Σαοὺλ ἀπὸ τὴ βασιλεία τοῦ Ἰσραήλ, ὁ προφήτης Σαμουήλ, πῆρε ἐντολὴ νὰ πάει νὰ χρίσει ὡς βασιλέα κάποιο παιδὶ τοῦ Ἰεσσαί. Σκόπιμα ὅμως ὁ Θεὸς δὲν τοῦἀπεκάλυψε ποιὸ παιδὶ ἦταν ὁ ἐκλεκτός του. Ὅταν κάλεσε ὁ Σαμουὴλ τὰ παιδιὰ τοῦ Ἰεσσαί, γιὰ νὰ χρίσει τὸν ἐκλεκτὸ τοῦ Θεοῦ εἰς βασιλέα, μόλις εἶδε τὸν μεγάλο γιό, ἀμέσως σκέφθηκε ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε: «μὴν ἐπιβλέψης ἐπὶ τὴν ὄψιν αὐτοῦ μηδὲ εἰς τὴν ἕξιν μεγέθους αὐτοῦ, ὅτι ἐξουδένωκα αὐτόν· ὅτι οὐχ ὡς ἐμβλέψεται ἄνθρωπος, ὄψεται ὁ Θεός, ὅτι ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον, ὁ δὲΘεὸς ὄψεται εἰς καρδίαν». Ὁ Θεὸς δὲν συμφώνησε μὲ τὴν κρίση τοῦ Σαμουήλ, διότι ὅπως τοῦ εἶπε, «Ὁ Θεὸς δὲν βλέπει, ὅπως βλέπουν οἱ ἄνθρωποι. Ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸ πρόσωπον. Ὁ Θεὸς βλέπει τὴν καρδίαν». Ἐν τέλει ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ἀρχικά, οὔτε κἂν κλήθηκε ἀπὸ τὸν Ἰεσσαί, γιὰ νὰπαρουσιαστεῖ καὶ χρειάστηκε εἰδικὴ κλήση ἀπὸ τὸν Σαμουήλ, γιὰ νὰ παρουσιαστεῖ καὶ νὰ ἀναδειχθεῖ ὡς ὁ πιὸφημισμένος βασιλιὰς τοῦ Ἰσραήλ.
Τὸ παραπάνω γεγονός, τηρουμένων βέβαια τῶν ἀναλογιῶν, μᾶς διδάσκει ὅτι ὅταν ὁ Θεὸς θέλει νὰἀναθέσει μιὰν ἀποστολὴ σὲ κάποιον, ἔχει διαφορετικὰ κριτήρια ἀπὸ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Σήμερα λοιπὸν π. Γεώργιε, ποὺ βρίσκεσαι σὲ μιὰ τέτοια θέση, σοῦ δίνεται τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης μὲ τὸ ὁποῖο καλεῖσαι νὰὑπηρετήσεις τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Εὐτυχῶς σήμερα δὲν βρισκόμαστε στὴ θέση τοῦ Σαμουήλ. Ἡ ἱερὰ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς πληροφορεῖ ἐπακριβῶς γιὰ τὶς ἐλάχιστες προϋποθέσεις ποὺ πρέπει νὰ ἔχει αὐτὸς ποὺἀναλαμβάνει τέτοιο ὑψηλὸ ἔργο. Μὲ πνευματικὴ καὶ πατρικὴ χαρὰ σὲ βλέπουμε νὰ ἔχεις ἀγωνιστεῖ φιλότιμα, ὥστε νὰ εἶσαι μέσα σὲ αὐτὴ τὴν ἐκλεκτὴ ὁμάδα, ποὺ μποροῦμε νὰ σοῦ ἐμπιστευτοῦμε, σὺν Θεῷ, τὸ τῆς ἱερωσύνης μέγα ἀξίωμα. Ὅμως, ὅπως ἄκουσες προηγουμένως, ὁ Θεὸς «ὄψεται εἰς καρδίαν». Ἡκαταλληλότητα δὲν κρίνεται μόνο ἀπὸ μιὰ ἁπλῆ ἱκανοποίηση μιᾶς λίστας κριτηρίων, ὅσο καὶ ἂν τὰ κριτήρια αὐτὰ εἶναι καὶ ὑψηλὰ καὶ ἅγια. Ἡ ἱερωσύνη δὲν εἶναι ἁπλῆ διεκπεραίωση κάποιων τελετῶν, ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὲς εἶναι τὰ ἱερὰ μυστήρια. Ἄλλωστε ὅλοι ὅσοι εὐλογηθήκαμε μὲ τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, δὲν πρέπει νὰξεχνοῦμε ὅτι ἔξω ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἔμειναν καὶ πέντε παρθένοι, καθὼς ἐπίσης καὶ αὐτὸς ποὺἐξέπεσε τῆς χορείας τῶν μαθητῶν, κάποια στιγμὴ εἶχε ἐπιλεχθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ ἦταν μέσα σὲαὐτοὺς ποὺ ἔλεγαν μετὰ χαρᾶς «Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου».
Ὅλα ὅσα ἐπιτελεῖ ὁ ἱερέας ἀποσκοποῦν στὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας. Θὰκαλεῖσαι καὶ θὰ εἶσαι πλέον πατέρας. Πατέρας ὅλων τῶν ἐνοριτῶν σου. Ἡ πατρότητα, ὅπως γνωρίζουμε, δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτελεῖται μὲ συνταγὲς καὶ τελετουργίες. Ποιὸ τὸ ὄφελος ἀπὸ μιὰ αὐστηρά, μὲ ὅλους τοὺς τύπους τῆς ἱερᾶς παράδοσης, ἐπιτελούμενη θεία Λειτουργία, ὅταν σὲ αὐτὴ οἱ πιστοὶ δὲν νιώθουν στὴν καρδιά τους οὔτε μία σταγόνα τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἡ θεία Λειτουργία θὰ μιλᾶ στὴν καρδιὰ τῶν ἐνοριτῶν σου, ὅταν περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴ δική σου καρδιά. Γιὰ νὰ γίνεται αὐτὸ ὅμως πρέπει νὰ εἶναι κατάλληλη ἡ καρδιά σου, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ λέει «Ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ἄσομαι καὶ ψαλῶ ἐν τῇ δόξῃ μου…». Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς πρῶτα – πρῶτα «ὄψεται εἰς καρδίαν». Καὶ γιὰ αὐτὸ πρέπει νὰ δέεσαι συνεχῶς νὰ σὲκαταστήσει κατάλληλον διὰ τοὺς συγκεκριμένους πιστούς, τοὺς ὁποίους θὰ σοῦ ἐμπιστευτεῖ ὡς ποίμνιο.
Ἡ πατρικὴ σχέση μὲ τὸ ποίμνιό σου δὲν διέπεται ἀπὸ στατιστικοὺς μέσους ὅρους καὶ ἱκανοποιητικὰποσοστά. Ὁ καλὸς Ποιμὴν δὲν εἶναι ἱκανοποιημένος μὲ τὰ 99 πρόβατα, ἀλλὰ «καταλείπει τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ πορεύεται ἐπὶ τὸ ἀπολωλὸς ἕως οὗ εὕρῃ αὐτό· καὶ εὑρῶν ἐπιτίθησιν ἐπὶ τοὺς ὤμους αὐτοῦχαίρων». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μιλώντας γιὰ τὸν πιθανὸ σκανδαλισμὸ κάποιου ἀδελφοῦ ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα, προβαίνει σὲ μιὰ φοβερὴ διαπίστωση: «καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι’ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν». Ἡ χρήση τοῦ ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, «Ὁ ἀδελφὸς … δι’ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν», εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶμᾶς διδάσκει αὐτὴ τὴ συναίσθηση, τῆς μέγιστης σημασίας καὶ φυσικὰ τῆς μέγιστης εὐθύνης μας διὰ ἕναν ἕκαστο ἀπὸ τοὺς ἐνορίτες μας. Μόνο νὰ σκεφθοῦμε ὅτι, ὅταν ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς ἔγραφε τὸ Εὐαγγέλιό του καὶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, τὰ ἔγραψε μόνο γιὰ ἕνα πρόσωπο, τὸν κράτιστο Θεόφιλο. Ἀλλὰ ὅταν ὑπάρχει τέτοια ἀγαθὴ διάθεση γιὰ κάθε ἕνα ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας, τότε ὁ Θεὸς συνεργεῖ, ὥστε νὰ προκύψει ὠφέλεια γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Γιὰ αὐτὸ καὶ τὰ βιβλία τοῦ ἀποστόλου Λουκᾶ, ἐνῶ γράφτηκαν μὲ περισσῆ ἐπιμέλεια γιὰἕνα πρόσωπο, διδάσκουν γιὰ αἰῶνες ἑκατομμύρια πιστῶν. Μπορεῖ νὰ χρειαστεῖ καὶ ἐσὺ νὰ κουραστεῖς, νὰπαράγεις ἔργο, νὰ ξοδέψεις χρήματα καὶ χρόνο, μὲ φαινομενικὰ πενιχρὰ ἀποτελέσματα. Ἡ σημασία καὶ ἡἐπιτυχία τοῦ ἔργου μας δὲν κρίνεται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ μεγαλειότητα αὐτοῦ γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπιτελεῖται τὸ ἔργο. Καὶ ὅταν θυμᾶσαι ὅτι ὁ ἕνας καὶ μόνον ἀδελφὸς γιὰ τὸν ὁποῖο ἐργάστηκες, εἶναι αὐτὸς «δι’ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν», τότε θὰ νιώσεις ὅτι εἶσαι στὸν σωστὸ δρόμο. Στὸν δρόμο αὐτὸ σύντομα θὰβρεῖς συνοδοιπόρους πολλοὺς Ἁγίους ποὺ λειτούργησαν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Καὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα ἡ χάρις αὐτῶν τῶν Ἁγίων, θὰ ἑλκύσει καὶ ἄλλους πιστοὺς κατὰ τὸ «Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ».
Ἀγαπητὲ π. Γεώργιε,
Αὐτὲς οἱ διαπιστώσεις δὲν γίνονται γιὰ νὰ σὲ ἀπογοητεύσουν γιὰ τὴ δυσκολία τοῦ ἱερατικοῦ ἔργου, ἀλλὰ γιὰ νὰ σὲ προετοιμάσουν. Ὁ μισόκαλος διάβολος μπορεῖ νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὴν πολύχρονή σου ἀφοσίωση στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ σοῦ ἐνσπείρει λογισμοὺς κοπώσεως, κορεσμοῦ, ἢ καὶ ἀνυπομονησίας τῆς ἐν Χριστῷ καρποφορίας τοῦ ποιμνίου σου. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν». Ὅταν ἕνας ἀθλητὴς σηκώνει καὶ κρατεῖ κάποιο βάρος, φαίνεται ἀκίνητος, σὰν νὰ μὴν κάνει τίποτε. Ὅμως, ὅλοι ξέρουμε ὅτι αὐτὴ ἡ διάρκεια τῆς ἄσκησης, ἀθόρυβα καὶ χωρὶς νὰ φαίνεται, ἐνδυναμώνει τὸ μυϊκὸ σύστημα καὶ τὸπροετοιμάζει γιὰ ἑπόμενους πιὸ δύσκολους στόχους, καὶ φυσικὰ γιὰ μεγαλύτερες διακρίσεις.
Μὲ ὑπομονὴ καὶ ταπείνωση λοιπόν, τρέχε τὸν καλὸ ἀγῶνα ποὺ σοῦ ἐμπιστεύεται σήμερα ὁ Κύριος, ἀφήνοντας αὐτὸν νὰ ρυθμίζει μὲ τὴν πάνσοφή του πρόνοια τὰ ἀποτελέσματα, τόσο γιὰ τὴν προσωπική σου πνευματικὴ πρόοδο, ὅσο καὶ γιὰ τὸν ἐν Θεῷ καταρτισμὸ καὶ τελείωση τοῦ ποιμνίου σου.
Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ σοῦ εὐχηθοῦμε μὲ βαθιὰ πατρικὴ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ εὐχαριστία γιὰ τὴδιακονία σου τὸν τελευταῖο αὐτὸ χρόνο κοντά μας, κάθε εὐλογία παρὰ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πρὸς πραγματοποίηση καὶ τῶν δύο.
Ἡ Παναγία Θεοτόκος νὰ μᾶς ἔχει πάντοτε ὑπὸ τὴν κραταιὰν αὐτῆς σκέπην.