Ευλογημένοι Χριστιανοί,
Αγαπητέ εν Χριστώ π. Ιωάννη,
Σε μια αποστροφή του ψαλμού 118, του λεγόμενου Άμωμου, αναφέρει ο προφητάναξ Δαυίδ: «Μερίς μου εἶ, Κύριε, εἶπα τοῦ φυλάξασθαι τὸν νόμον σου». «Μερίς» είναι η κληρονομική μερίδα που κληρονομεί κάποιος από τους γονείς του. Νομίζω ότι σήμερα θα μπορούσες και εσύ, με ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και στους γονείς σου, π. Ιωάννη, να αναφωνήσεις τα ίδια λόγια, διότι η σημερινή σου προσχώρηση στην χορεία των ιερέων της Εκκλησίας του Θεού, μαρτυρεί ότι έχεις κληρονομήσει από τους ευλογημένους σου γονείς το πολυτιμότερο και ιερότερο κληροδότημα που θα μπορούσαν να σου προσφέρουν, τον ίδιο τον Χριστό. Και αυτή την κληρονομιά καλείσαι, αλλά και εκ των πραγμάτων, αποφασίζεις ελεύθερα σήμερα να φυλάξεις: «ἐκληρονόμησα τὰ μαρτύριά σου εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι ἀγαλλίαμα τῆς καρδίας μού εἰσιν». Η εξ απαλών ονύχων αδολεσχία σου εις τας αυλάς του Κυρίου, σου πρόσφερε τα κατά άνθρωπον εφόδια για το έργο και την αποστολή που αναλαμβάνεις. Το έργο αυτό όμως δεν είναι ανθρώπινο. Δεν απαιτεί απλώς γνώσεις και δεξιότητες, όσο απαραίτητες και αν είναι αυτές. Το περιβάλλον στο οποίο ευδόκησε ο Θεός να μεγαλώσεις, τοποθέτησε τους σπόρους και δημιούργησε τις συνθήκες βλάστησης και καρποφορίας. Η δική σου ελεύθερη προαίρεση γονιμοποίησε τα σπέρματα και ο καρπός, ως δώρημα τέλειον, κατήλθε εκ του Πατρός των Φώτων. Το αγαλλίαμα της καρδίας σου από όλη αυτή την πορεία ήταν η κλήση του Θεού, η οποία σε έφερε στη μέρα αυτή.
Μέρα ευφροσύνης και τιμής διά σε και την οικογένειά σου, τόσο διά τους γονείς και τα αδέρφια σου, όσο και για τη δική σου οικογένεια, τη σύζυγο και τα παιδιά σου. Ο Θεός σε αξίωσε να έχεις μια εν Χριστώ ευλογημένη οικογένεια με τρία παιδιά, μια πραγματική κατ’ οίκον εκκλησία, όπως πρέπει να είναι όλες οι χριστιανικές οικογένειες. Σήμερα με τη χειροτονία σου σε πρεσβύτερο στον ιερό ναό της κοινότητας αυτής, διευρύνεται η οικογένειά σου. Πλέον θα αποκαλείσαι και θα είσαι πατήρ όλων των πιστών χριστιανών, οι οποίοι θα προσφεύγουν στον Θεό μέσω σου, για να βρούν παρηγορία, ανάπαυση, συγχώρεση, και παράκληση στα προβλήματα και στις προκλήσεις που η σύγχρονη ζωή και ο κόσμος μας επιβάλλει.
Δυστυχώς ο κόσμος που ζούμε, οι εργασίες, τα μέσα επικοινωνίας, τα σχολεία μας, οι τόποι ψυχαγωγίας, όσα βλέπουμε και ακούμε, συνιστούν πλέον για την ψυχή του ανθρώπου αυτό που λέει ο 62ος ψαλμός «ἐδίψησε ἡ ψυχή του ανθρώπου, ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ». Ένας κόσμος με αφθονία υλικών αγαθών, με εντυπωσιακά τεχνολογικά μέσα που κάνουν τη ζωή μας, υποτίθεται, πιο εύκολη, ο οποίος όμως, για την ψυχή του ανθρώπου κατάντησε έρημος, άνυδρος, και απαράκλητος. Κάποιοι συνάνθρωποί μας έχουν κάποια υποψία της χάρης του Θεού που ενοικεί μέσα στην Εκκλησία, μέσω μιας γιαγιάς, ενός παππού, μιας μητέρας που ακόμα προσεύχεται στα γόνατα για τα παιδιά της. Αυτοί ξέρουν πού θα στραφούν εν καιρώ θλίψεως, ανάγκης και πειρασμού. Οι άλλοι, που δυστυχώς είναι πολλοί, είναι παντελώς άγευστοι και ακατήχητοι του λόγου του Θεού. Αυτοί ψάχνουν λύσεις και καταφύγια εκεί από όπου προέρχονται τα προβλήματά τους: στα πιο πολλά χρήματα, στη περισσότερη αναζήτηση σαρκικών ηδονών, στον εντονότερο αγώνα κοινωνικής υπεροχής έναντι των άλλων, σε όλα αυτά δηλαδή, που το πνεύμα του κόσμου τούτου προτείνει. Και μπορεί εξωτερικά μεν, να φαίνεται ότι πετυχαίνουν, όμως η ψυχή του ανθρώπου κάποια στιγμή, στον καιρό του πειρασμού και της δοκιμασίας, νιώθει τη γυμνότητα, την απατηλότητα, τη ματαιότητα και την αδυναμία όλων όσων έχτισε, να της προσφέρουν πραγματική παρηγορία, σταθερό αποκούμπι, αυθεντική ανάπαυση και πληρότητα.
Σε αυτό το περιβάλλον καλείσαι πατέρα Ιωάννη να λειτουργήσεις ως Μωυσής και να καθοδηγήσεις, αν όχι όλους, όσους τουλάχιστον διαπιστώνουν τη δουλεία την οποία μας επιβάλλει ο σύγχρονος αυτός κόσμος και θέλουν να απελευθερωθούν από την Αίγυπτο της αμαρτίας και την ψευδαίσθηση της δήθεν ευημερίας της. Δυστυχώς, όπως και τότε, καθώς διαβάζουμε στο βιβλίο των Αριθμών (κεφ 11), πολλοί προτίμησαν τα αγαθά της Αιγύπτου από τη Γη της Επαγγελίας: «καὶ καθίσαντες ἔκλαιον καὶ οἱ υἱοὶ ᾿Ισραὴλ καὶ εἶπαν· τίς ἡμᾶς ψωμιεῖ κρέα; ἐμνήσθημεν τοὺς ἰχθύας, οὓς ἠσθίομεν ἐν Αἰγύπτῳ δωρεάν, καὶ τοὺς σικύους καὶ τοὺς πέπονας καὶ τὰ πράσα καὶ τὰ κρόμμυα καὶ τὰ σκόρδα». Και έτσι τα υλικά αγαθά συνεχίζουν να λειτουργούν ως αντάλλαγμα της στενής μεν και τεθλιμμένης οδού, που όμως οδηγεί στην πραγματική ελευθερία και πληρότητα της ζωής.
Είναι δικό μας έργο, των επισκόπων και των κληρικών της Εκκλησίας, να προτείνουμε και να πείσουμε όλους τους πιστούς της ενορίας μας, του χωριού μας, της πόλης μας, για τη γνωστή, αλλά ξεχασμένη και παραθεωρημένη λύση, τη ρήση του Χριστού μας, που εδώ και αιώνες καλεί: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν». Μια λύση εντελώς αντίθετη από το πνεύμα του κόσμου τούτου, η οποία προτάσσει την ταπείνωση και την πραότητα της καρδίας που εκπηγάζει από την προσκόλλησή μας στον Χριστό και το παράδειγμά Του. Το ζητούμενο βέβαια είναι, όχι το αν πετυχαίνει αυτή η λύση, διότι «πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος· εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι», αλλά το πώς ελκύουμε τους ανθρώπους σε αυτή, και ειδικά τους εντελώς αμύητους, οι οποίοι όμως, είναι όχι λιγότερο από τους άλλους, παιδιά του Θεού, βαφτισμένοι και μυρωμένοι χριστιανοί, και για τους οποίους θα μας ζητηθεί λόγος εν καιρώ κρίσεως.
Ο Διδάσκαλός μας Ιησούς Χριστός είπε κάποτε στους μαθητές του: «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω· κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν». Η φράση αυτή μας ζωγραφίζει την κατάσταση που περιγράψαμε πιο πάνω: «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου». Τώρα θα ξεχωρίσουν οι άνθρωποι σε αυτούς που προτιμούν το πνεύμα του κόσμου τούτου και στους άλλους που θα πάνε με τον Χριστό. Αλλά με ποιον Χριστό; Αυτόν που θα υψωθεί εκ της γης. Ο ίδιος ο Χριστός μας δείχνει τον τρόπο της έλκυσης των ανθρώπων προς αυτόν: Η σταυρική θυσία Του ελκύει πάντας προς Αυτόν. Με άλλα λόγια, η μέχρι των άκρων του σταυρού και της ταφής, αδιαπραγμάτευτη αγάπη. Μια φοβερή φράση, που δείχνει πως ελκύονται οι άνθρωποι στον Χριστό. Δεν θέλουν ωραία λόγια ή ακόμα και εξωτερική υλική βοήθεια, όπως νομίζουν κάποιοι. Χρειάζονται να διαπιστώσουν θυσιαστική αγάπη. Αγάπη που να είναι διατεθειμένη να υποστεί κόπο, στέρηση, αδικία, συκοφαντία, υπομονετική προσμονή, χωρίς προσδοκία επαίνων, αναγνώρισης ή συμφέροντος. Αυτή η σταυρική αγάπη πάντας ελκύει προς εαυτήν.
Αγαπητέ π. Ιωάννη,
Την προηγούμενη Κυριακή διαβάσαμε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Εύστοχα ο Χριστός, έβαλε ως πρώτο περαστικό που πλησίασε τον πληγωμένο συνάνθρωπο, έναν ιερέα. Πρώτον για να ψέξει την κατάσταση των ιερέων που περιορίζονται στα τελετουργικά τους καθήκοντα, χωρίς όμως να είναι πλησίον του συνανθρώπου τους. Νομίζουν ότι βρίσκονται κοντά στον Θεό, χωρίς όμως να προσέχουν ότι ο Θεός, ήδη κατέβηκε και είναι δίπλα στον άνθρωπο, ενωμένος αδιαιρέτως με αυτόν, και ότι αν θέλουν να τον λατρεύουν εν οσιότητι και δικαιοσύνη δεν έχουν παρά να σταθούν πλησίον του συνανθρώπου τους. Δεύτερο, η πρώτη αναφορά του ιερέως στην παραβολή, δείχνει την έξωθεν προσδοκία όλων, ότι ο πρώτος που αναμένεται και οφείλει να βοηθήσει τον πληγωμένο είναι ο ιερέας. Καλώς ή κακώς το λειτούργημα του ιερέως μπορεί να λοιδορείται και να περιφρονείται από πολλούς, αλλά στην πρώτη ανάγκη που εμφανίζεται, θεωρείται ότι αυτός έπρεπε να λειτουργήσει ως πλησίον του όποιου «εμπεσόντος εις τους ληστάς». Αυτό επιβάλλει μια επιπρόσθετη εξωτερική πίεση και ευθύνη στους ιερείς, ώστε να μην ταυτιστούν με τον ιερέα της παραβολής, αλλά με τον καλό Σαμαρείτη, αυτόν δηλαδή που ήρθε από μακρυά, «έκλινε τους ουρανούς», είδε τον πληγωμένο άνθρωπο, τον ανέλαβε και τον ένωσε στο πρόσωπό Του, τον επιμελήθηκε, τον φρόντισε και είχε έγνοια μέχρι το τέλος για αυτόν, έως ότου τον αναβίβασε στον θρόνο του Θεού και Πατρός. Αυτή πρέπει να είναι και η πραγματική και εσχάτη έγνοια μας για όλους τους πιστούς του ποιμνίου, που μας εμπιστεύεται ο Κύριος. Και να είσαι σίγουρος π. Ιωάννη ότι «καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς» στην υπηρεσία των συνανθρώπων σου, κάθε σταγόνα ιδρώτα ή δακρύων που θα χύσεις για αυτούς, «ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαι» αυτόν τον Υιόν του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, «ἀποδώσει σοι».
Εύχομαι, διά πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, μητέρας του Θεού και πάντων ημών των Χριστιανών, και της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης, η σημερινή μέρα να είναι η αρχή μιας αδιάκοπης πορείας, εσένα και των πιστών τέκνων της Εκκλησίας, που θα ξεκινά από τη φιλόξενο αυτή κοινότητα της Αλάμπρας, την οποία για τρεις και πλέον δεκαετίες διακόνησε ο προκάτοχός σου, σεπτός λευίτης, μακαριστός πατήρ Λοΐζος Κούτσιος, ο οποίος ανάλωσε τη ζωή του στην πνευματική καλλιέργεια όλων των κατοίκων της κοινότητος, ενώ συνάμα προσέφερε τα μέγιστα στην ανέγερση αυτού του περίλαμπρου ναού της του Χριστού Αναστάσεως και θα καταλήγει, μέσω της οδού του ευαγγελίου, στη Βασιλεία του Θεού, όπου μας αναμένει ο Δωρεοδότης και Στεφανοδότης Χριστός. Αμήν.