Ευλογημένοι εν Χριστώ αδελφοί,
Αγαπητέ, π. Γεώργιε
Σήμερα εις την απόδοση της εορτής της Πεντηκοστής, ψάλλαμε για τελευταία φορά φέτος τα λόγια του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού.
«Ὅσοις ἔπνευσεν ἡ θεόρρυτος χάρις, Λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι, Ὀθνείαν ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην».
Έχουμε διανύσει το σύνολο των μεγάλων δεσποτικών εορτών (Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Σταύρωση, Ταφή, Ανάσταση, Ανάληψη), όπου ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ενήργησε όλα τα αναγκαία, που η άπειρος σοφία του Θεού ευδόκησε στο σχέδιο της Θείας Του οικονομίας προς σωτηρία και ανακαίνιση του πεσόντος ανθρώπου. Όμως, όπως θυμόμαστε τότε εις την επί γης παρουσία Του, οι μαθητές Του, ενώ ήταν αυτόπτες μάρτυρες όλων των γεγονότων (λόγων και έργων του διδασκάλου τους) δεν συνειδητοποιούσαν και δεν ενεργούσαν ανάλογα με την μέγιστη δωρεά και χάρη που πήγαζε από αυτά τα γεγονότα. Θυμόμαστε ότι ακόμα και μετά την αναγγελία της Ανάστασης του Χριστού από τις μυροφόρες «ἦσαν οἱ Μαθηταὶ συνηγμένοι, τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, διὰ τὸν φόβον τῶν ᾿Ιουδαίων». Μόνο όταν ἔπνευσεν ἡ θεόρρυτος χάρις του Παναγίου Πνεύματος έγινε η οθνεία άλλοίωσις, μια παράξενη αλλαγή μέσα τους «καὶ θάρσος ἔλαβον, οἱ πρῴην δειλιῶντες ὡς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον σήμερον ἐξ ὕψους, κατῆλθεν… γλῶσσαι γὰρ διεσπάρησαν, ὁρώμεναι ὡσεὶ πυρός, καὶ τούτους οὐ κατέφλεξαν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐδρόσισαν.» Φωτιά που δεν καίει αλλά δροσίζει και φωτίζει. Και τότε «Λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι» ξεκίνησαν την πορεία του κηρύγματος : «Ῥήτρας ἐξέφηνε τοὺς ἀγραμμάτους, Ἅλις σοφιστὰς συστομίζοντας λόγῳ, Καὶ τῆς βαθείας νυκτὸς ἐξαιρουμένους, Λαοὺς ἀπείρους, ἀστραπῇ τοῦ Πνεύματος.» Οι αγράμματοι ψαράδες μετετράπησαν σε ρήτορες και σοφούς που με τον λόγο τους έλκυσαν άπειρους λαούς από την νύχτα της αθεΐας στο φως του Αγίου Πνεύματος.
Είναι πραγματικά θαυμαστό, πώς ενεργούν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός σαρκώνεται , αλλά ἡ σάρκωση γίνεται «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Το Άγιο Πνεύμα επιφοιτεί εις τους Αποστόλους , αλλά είναι ο Λόγος που το αποστέλλει «ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς». Ο Λόγος εκπληρεί την Θείαν Οικονομία, αλλά είναι το Άγ. Πνεύμα που ενδύει του μαθητάς δύναμιν εξ ύψους και τους οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν, για να κατανοήσουν το μέγα της ευσεβείας μυστήριον. Πόσο δίκαιο είχε ο νεοφανής Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης όταν έγραφε , εξ ιδίας εμπειρίας ότι «εν Πνεύματι Αγίω γνωρίζεται ο Κύριος …και εν τω ουρανώ και επι της γής ο Κύριος γνωρίζεται μόνον εν Πνεύματι Αγίω και ουχί δια της επιστήμης».
Και τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας είναι ισότιμα, ομότιμα και παντοδύναμα, αλλά ενεργούν το ένα σαν να συμπληρώνει το άλλο. Θα έλεγε κανείς ότι το ένα «χρειάζεται» το άλλο. Αυτό είναι μέγιστο μάθημα για μας τους αδύνατους και αμαρτωλούς που ανήκουμε στην εκκλησία του Τριαδικού Θεού. Αν αυτά τα τρία παντοδύναμα και πάνσοφα πρόσωπα αλληλοσυμπληρώνονται στην ενέργεια τους προς τους ανθρώπους, κατά μείζονα λόγον ημείς λειτουργούντες μέσα στην εκκλησία, που αυτά τα Πανάγια Πρόσωπα συνέστησαν και συγκροτούν, πρέπει να δρούμε αλληλοβοηθούμενοι και αλληλοστηριζόμενοι. Οι πράξεις και τα λόγια του ενός να μην είναι και να μην εκλαμβάνονται ως απειλή ή κίνδυνος για τον άλλο, αλλά στήριξη και ενίσχυση. Αντίθετα, κατανοούμε πόσο τραγικό φαίνεται στα μάτια του Θεού μας, όταν αντί να ενεργούμε έτσι όπως μας έδειξε, εμείς οι ασήμαντοι και ευτελείς κατηγορούμε και να συκοφαντούμε ο ένας αδελφός τον άλλο με κάθε λογής προφάσεις.
Π. Γεώργιε
Σήμερα σε αυτόν το άγιον οίκον , όπως τότε στο υπερώο, δέχθηκες αυτή τούτην την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος η οποία σε αλλοίωσε με τρόπον άρρητον και μυστικόν και σε κατέστησε ικανόν να διακονείς τα μυστήρια του Θεού. Η Χάρις που δέχθηκες είναι μεγίστης σημασίας , διότι αν ακόμα και για την Πανυπέραγνον Θεοτόκον, της πάσης καθαρότητας επέκεινα, χρειαζόταν να κατέλθει επ’αυτής το Πνεύμα το Άγιον, για να την ετοιμάσει να γίνει χωρίον του αχωρήτου, κατανοείς πόσο σημαντική είναι στην περίπτωση ημών των αμαρτωλών και εσένα εν προκειμένω, να έχουμε την αυτή Χάριν για να ψηλαφούμε αυτόν, που «πυρ υπάρχει και φλέγει αναξίους» χωρίς να καταφλεγόμεθα, όπως η βάτος η αφλέκτως καιομένη. Θυμάσαι όμως, ο Μωυσής όταν δοκίμασε να πλησιάσει την βάτον , εδέχθη εντολήν: «μή ἐγγίσῃς ὧδε, λῦσαι τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου· ὁ γὰρ τόπος, ἐν ᾧ σὺ ἕστηκας, γῆ ἁγία ἐστί.» Με τα υποδήματα του ο Μωυσής πατούσε οπουδήποτε και έκανε οτιδήποτε ως συνηθισμένος άνθρωπος. Πριν όμως εγγίσει την αγία γην, του ζητείται να τα αποχωριστεί. Πλέον δεν θα είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά θα ομιλεί με τον Θεό «ενώπιος ενωπίω», όπως μιλάει κάποιος «προς τον εαυτού φίλον». Δεν μπορούμε με τα παλαιά υποδήματα μας , « Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως να περιπατούμεν». Ο Απ. Παύλος θα το αναδιατυπώσει «απεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν». Χρειάζεται μια εσωτερική ανακαίνιση για να αναβούμε εις το όρος το Άγιον, χρειάζεται μια προσμονή και υπομονή για να κατέλθει το Πνεύμα το Άγιον, όπως και στους μαθητές: «ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλὴμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους…Καὶ αὐτοὶ ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης. Καὶ ἦσαν διαπαντὸς ἐν τῷ Ἱερῷ, αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν». Αυτή η προσμονή στην Ιερουσαλήμ, η διαπαντός εν τω Ιερώ παραμονή, η συνεχής δοξολογία τού Θεού, ετοιμάζει τον άνθρωπο για την ευπρεπεστάστην οθνείαν αλλοίωσιν.
Εσύ π. Γεώργιε, είχες την ιδαίτερη ευλογία του Θεού να βρεθείς σε μια ευσεβή οικογένεια, ώστε ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν. Ανετράφης εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Στις σπουδές σου επέλεξες να σπουδάσεις, έστω ακαδημαϊκά, τον Λόγον του Θεού, «πᾶσαν γραφὴν θεόπνευστον καὶ ὠφέλιμον πρὸς διδασκαλίαν». Ακολούθως στο Ψαλτήρι ήσουν διαπαντὸς, αἰνών καὶ εὐλογών τὸν Θεόν». Ο Θεός σου άρμοσε σύζυγο ευσεβή και δυνάμενη να σε στηρίξει στο δύσκολο έργο, που ως παντογνώστης Θεός γνώριζε ότι θα ακολουθούσες. Αυτά σου τα λέμε, διότι σύμφωνα με τον Άγιον Μάρκον τον Ασκητή, ο άνθρωπος πρέπει να αναλογίζεται τας ευεργεσίας του Θεού από τον καιρό της γεννήσεως του, ότι αυτός τον διέτρεφε , τον σκέπαζε και τον προστάτευε, προνοώντας με κάθε τρόπο γι αυτόν. Γι αυτό και εσύ μη επιλανθανόμενος πάσας τας ανταποδώσεις αυτού, ήρθες σήμερον λέγοντας «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν μοι;». Προσφέρεις τον ευατόν σου στην διακονίαν του Ευεργετού των όλων Θεού. Τα δώρα και τα τάλαντα με τα οποία σε χαρίτωσε ο Θεός, ήρθες σήμερα να τα διαθέσεις και να τα καταστήσεις πολυπλάσια στην υπηρεσία Αυτού και της εικόνας Του, δηλαδή των συνανθρώπων σου. Του λέγεις «τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν» σοί προσφέρω Κύριε». Και αυτός, ως συνήθως, αποστέλλει το Πανάγιον Του Πνεύμα ίνα πάρει τον αδύνατον, τον γήινον, τον αμαρτωλόν Γεώργιον και τον καταστήσει ουράνιον. Και προς τούτο, ακούσε τον Χρυσορρήμονα Ιωάννη «Η γάρ ιερωσύνη τελείται μεν επί της γής, τάξιν δε επουρανίων έχει πραγμάτων. Ου γαρ άνθρωπος, ουκ άγγελος, ουκ αρχάγγελος, ουκ άλλη τις κτιστή δύναμις, αλλ΄αυτός ο Παράκλητος ταύτην διετάξατο την ακολουθίαν και έτι μένοντας εν σαρκί, την των αγγέλων έπεισε φαντάζεσθαι διακονίαν». Ακούεις ότι, αγγελικής διακονίας ομότιμος είναι η σημερινή σου αρχή. Με αυτή την επίγνωση να πορεύεσαι από εδώ και πέρα, ενθυμούμενος ότι η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος στην περίπτωση των λειτουργών του Θεού, έλκεται από δύο κυρίως αρετές, όπως μας δίδαξε και η περίπτωση της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία διακόνησε όσον κανείς άλλος στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας: Πρώτον από την καθαρότητα ψυχής και σώματος και δεύτερον, φυσικά, από την Θεομίμητον ταπείνωση.
Σου εύχομαι π. Γεώργιε εκ βάθους καρδίας, η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος να ενεργεί και να ευαρεστείται πάντοτε και στα έργα σου και στα λόγια σου, ώστε να προκαλεί δια σού στους αδελφούς σου, αυτήν την καλήν αλλοίωσιν, που όλοι οι Χριστιανοί ως τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας ποθοῦμεν και επιζητούμεν, ἵνα συνημμένοι αυτώ, « Ἰσοσθενοῦσαν τὴν ἄτμητον εἰδότες, Σοφὴν τρίφεγγον οὐσίαν δοξάζομεν.»